சித்த மருத்துவமும் நவீன மருத்துவமும் மோதும் ஒரு திரைக்கதை
பாண்டிச்சேரியின் பழைய அழகிய பங்களாவில் தொடங்குகிறது கதை. கலை இயக்குநராக முன்னேற விரும்பும் அகத்தியன் (ஜீவா) தனது முதல் திரைப்படத்தை தயாரிக்க கடன் வாங்கி ஒரு பழைய பங்களாவை வாடகைக்கு எடுக்கிறார். அந்த இடத்தில் படப்பிடிப்பு தொடங்கிய சில நாட்களிலேயே, அங்கிருந்த பழைய பியானோவை இசைக்கத் தொடங்கும்போது விநோதமான சம்பவங்கள் அரங்கேறத் தொடங்குகின்றன. தொடர் அமானுஷ்ய நிகழ்வுகளால் படப்பிடிப்பு முற்றிலும் நின்றுபோக, நொறுங்கிப்போன அகத்தியன் தனது சொந்த ஊரான திருவண்ணாமலைக்குத் திரும்புகிறார்.
அங்கே தான் காதலிக்கும் ராஷி கண்ணா, “இந்த பங்களாவை ஹான்டட் ஹவுஸாக மாற்றி சுற்றுலாப் பயணிகளை கவர்ந்து பணம் சம்பாதிக்கலாமே” என்று யோசனை சொல்ல, மீண்டும் பாண்டிச்சேரிக்குத் திரும்புகிறார்கள். இம்முறை அந்த பழைய பங்களாவில் ஒரு பழைய ஃபிலிம் ரோல் கிடைக்கிறது. அதன் மூலம் 1940-களில் அதே பங்களாவில் நடந்த உண்மை சம்பவங்கள் வெளிப்படத் தொடங்குகின்றன.
பழைய ஃபிலிம் ரோலில் நாம் பார்ப்பது, சித்தார்த்தன் (அர்ஜுன்) என்ற சித்த மருத்துவர் பிரெஞ்சு ஆட்சிக் காலத்தில் அதே பங்களாவில் வசித்த கதை. பிரான்ஸிலிருந்து பாண்டிச்சேரிக்கு வந்த சர்வாதிகாரி ஒருவரின் (எட்வர்ட் சோனென்ப்ளிக்) மாற்றுத்திறனாளியான தங்கையை (மாடில்டா) 48 நாட்களில் குணப்படுத்துவதாக சித்தார்த்தன் சவால் விடுகிறார். இதில் தோற்றால் தூக்கிலிடப்படுவார்; வென்றால் சித்த மருத்துவத்திற்கு பெருமை சேர்ப்பார்.
இந்த இரண்டு காலகட்ட நிகழ்வுகள் எவ்வாறு பரஸ்பரம் தொடர்புடையவை என்பதும், அகத்தியன் எதிர்கொள்ளும் அமானுஷ்ய சம்பவங்களுக்கும் 80 ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த சம்பவங்களுக்கும் உள்ள தொடர்பு என்ன என்பதுமே ‘அகத்தியா’ திரைப்படத்தின் மையக்கரு.
இப்படத்தில் ஆச்சரியப்படும் வகையில் எந்த பெரிய உச்சக்கட்ட காட்சிகளும் இல்லாமல், கதைக்கு தேவையான நடிப்பை மிகையின்றி வழங்கியிருக்கிறார் ஜீவா. ஒரு படத்தை முழுமையாக தன் தோளில் தாங்கிச் செல்லும் திறமை நிச்சயம் அவரிடம் உள்ளது. ஆனால் கதைத் தேர்வில் இன்னும் அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டியது அவசியம்.
சித்த மருத்துவராக வரும் அர்ஜுன், எழுத்தளவில் செயற்கையாக தோன்றும் கதாபாத்திரத்தை தன் கம்பீரமான தோற்றத்தாலும் நடிப்பாலும் ரசிக்கும்படி மாற்றியுள்ளார். குறிப்பாக மருத்துவ சிகிச்சை காட்சிகளில் அவரது நம்பகத்தன்மை சிறப்பாக அமைந்துள்ளது.
ராஷி கண்ணா வழக்கமான ‘டெம்ப்ளேட் நாயகி’ பாத்திரத்துடன் திருப்தி அடைய வேண்டியிருக்கிறது. மாற்றுத்திறனாளியாக நடித்துள்ள மாடில்டா தன் பங்கிற்கு தன்னால் முடிந்தவரை நடித்துள்ளார். எட்வர்ட் சோனென்ப்ளிக் அதிகப்படியான வில்லத்தனத்துடன் நம் பொறுமையைச் சோதிக்கிறார்.
காமெடி பிரிவில் வரும் ரெடின் கிங்ஸ்லி, படத்தின் நகைச்சுவை காட்சிகள் முற்றிலும் கையாளப்படாமல் போயுள்ளதற்கு ஒரு சான்று. ராதாரவி, நிழல்கள் ரவி, யோகிபாபு, விடிவி கணேஷ், ரோகிணி, சார்லி எனப் பல துணை நடிகர்கள் வந்து போகிறார்கள்.
இந்தப் படத்தின் உண்மையான நாயகன் கலை இயக்குநர் பி.சண்முகம் என்றே சொல்ல வேண்டும். 1940களின் பாண்டிச்சேரி அரண்மனை மற்றும் தற்காலத்து சீரழிந்த பங்களா – இரண்டும் ஒரே இடம் என்றாலும், அவற்றுக்கு இடையிலான வேறுபாட்டை மிகச் சிறப்பாக உருவாக்கியுள்ளார். படத்தில் வரும் ஓவியங்களும் பாராட்டுக்குரியவை.
தீபக் குமார் பதியின் ஒளிப்பதிவு, குறிப்பாக கடந்த கால காட்சிகளில் ஒரு பாண்டஸி உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது. ஒரே இடத்தில் இரண்டு வெவ்வேறு காலகட்டங்களை வேறுபடுத்திக் காட்டும் விதம் பாராட்டத்தக்கது. ஆனால் கிராபிக்ஸ் பணிகளில் இன்னும் கவனம் செலுத்தியிருக்கலாம். இறுதி சண்டைக் காட்சிகள் வீடியோ கேம் போல செயற்கையாகத் தெரிகின்றன.
யுவன் சங்கர் ராஜாவின் இசையில் ‘என் இனிய பொன்நிலாவே’ எனும் இளையராஜாவின் பாடல் ரீமிக்ஸ் மற்றும் பீத்தோவனின் ‘பர் எல்லிஸ்’ பிஜிஎம் மட்டுமே நினைவில் நிற்கின்றன. அவரது சொந்த இசைத்தன்மை படத்தில் வெகு குறைவாகவே காணப்படுகிறது.
படத்தொகுப்பாளர் சான் லோகேஷ் நிகழ்காலத்திலிருந்து கடந்த காலத்துக்குச் செல்லும் கதையை குழப்பமின்றி தொகுத்துள்ளார். ஆனால் இரண்டாம் பாதி தேவையற்ற நீட்சிகளால் படம் களைப்பை ஏற்படுத்துகிறது.
படம் தொடக்கத்தில் ஒரு சாதாரண பேய்ப்படமாக தோன்றினாலும், பிறகு சித்த மருத்துவத்தை புகழும் ஒரு திரைப்படமாக மாறுகிறது. சித்த மருத்துவத்தை போற்றுவதில் தவறில்லை, ஆனால் அதை நவீன மருத்துவத்துடன் மோத விட்டு, அறிவியல் சார்ந்த ஆங்கில மருத்துவத்தை குறை கூறும் விதமாக படம் அமைந்திருப்பது ஏமாற்றமளிக்கிறது.
குறிப்பாக “கீமோதெரபியை விட சித்த மருத்துவம் புற்றுநோயை குணப்படுத்தும்” என்ற கூற்றுகள் எல்லை மீறியவை. இயக்குநர் பா.விஜய் “வாட் ப்ரோ… இட்ஸ் வெரி ராங் ப்ரோ” என்று சொல்ல வைக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளன இத்தகைய காட்சிகள்.
ஒரு காட்சியில் “ஏழு கோள்கள் ஒன்று சேரும் நேரத்தில் பிறந்தவர் ஜீவா” என குறிப்பிடப்படுகிறது, ஆனால் படத்தின் இறுதியில் அதே நிகழ்வு “80 வருடங்களுக்கு ஒருமுறை நடக்கும் அதிசயம்” என சொல்லப்படுகிறது. இது போன்ற ஒன்றுக்கொன்று முரணான லாஜிக் மீறல்கள் படம் முழுவதும் நிறைந்துள்ளன.
இதுபோக, விநாடிகளில் குணமாகும் நோய்கள், அற்புதமாக செயல்படும் மூலிகைகள், மந்திரம் போட்டது போல மறையும் துணை கதாபாத்திரங்கள் என பலவும் படத்தை நம்பத்தகாததாக மாற்றுகின்றன.
மருத்துவ சிகிச்சை காட்சிகளில் நடப்பதை முன்கூட்டியே ஊகிக்க முடிகிறது. அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பதை பார்வையாளர்கள் சுலபமாக அனுமானிக்க முடிவதால், படத்தின் திருப்புமுனைகள் தாக்கத்தை இழக்கின்றன. அம்மா சென்டிமெண்ட் காட்சிகளும் மிக மேலோட்டமாக கையாளப்பட்டுள்ளன.
மொத்தத்தில், தொழில்நுட்ப ரீதியாக வலுவான படைப்பாக இருந்தாலும், சுவாரஸ்யமற்ற திரைக்கதை, ஆழமற்ற கதாபாத்திர வடிவமைப்பு, அதிகப்படியான லாஜிக் மீறல்கள் ஆகியவை காரணமாக, ‘அகத்தியா’ ஒரு பலனற்ற மருந்தாகவே முடிந்துள்ளது.
தனித்துவமான கருத்து கொண்ட இந்த படம், பேய் படம் + வரலாற்று நாடகம் + சித்த மருத்துவ விளம்பரம் என்ற கலவையாக மாறி, எதிலும் சிறப்பாக செயல்படவில்லை. பா.விஜய்யின் இயக்கத்தில் தெளிவான திசை இல்லாமல், அகத்தியா தன் இலக்கை இழந்து தவிக்கிறது.