முகலாய பேரரசின் மாபெரும் மன்னர் அக்பரின் வாழ்க்கையின் இறுதிக் காலம் சோகமயமானது. தனது நெருக்கமான பலரின் மரணங்களால் துக்கத்தில் மூழ்கியிருந்த அக்பரின் வாழ்வில் மிகப்பெரிய சோதனையாக அமைந்தது அவரது மூத்த மகன் சலீமின் (பின்னர் ஜஹாங்கீர்) துரோகம்.
குடும்ப சோகங்களால் சூழப்பட்ட அக்பர்
அக்பரின் கடைசி நாட்கள் துயரங்களால் நிறைந்திருந்தன. அவரது நவரத்தினங்களில் ஒருவரான பீர்பால் பழங்குடியினரால் கொல்லப்பட்டபோது இரண்டு நாட்கள் உணவு உண்ண மறுத்தார். இரு மகன்கள் முராத் மற்றும் தானியால் மதுப்பழக்கத்தால் இளம் வயதிலேயே உயிரிழந்தனர். மூத்த மகன் சலீமும் குடிப்பழக்கத்திற்கு அடிமையாகி, அக்பருக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்தார்.
/
சலீமின் கிளர்ச்சியும் அரியணை மோதலும்
தந்தைக்கு எதிரான சலீமின் கிளர்ச்சி 1599ல் தொடங்கியது. அக்பரின் தென்னிந்திய படையெடுப்பில் பங்கேற்க மறுத்த சலீம், அலகாபாத்தை கைப்பற்றி தன்னை பேரரசராக அறிவித்துக்கொண்டார். கருவூலத்தின் ஒரு பகுதியையும் கைப்பற்றினார். அக்பரின் நெருங்கிய ஆலோசகரான அபுல் ஃபசலை கொலை செய்யவும் உத்தரவிட்டார்.
தந்தை-மகன் உறவில் விரிசல்
சலீமுடன் அக்பரின் கருத்து வேறுபாடுகள் அவர் இறப்பதற்கு 16 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தொடங்கியது. காஷ்மீர் பயணத்தின்போது அந்தப்புரப் பெண்களை அழைத்து வர மறுத்த சலீம் மீது அக்பர் கடும் கோபம் கொண்டார். பின்னர் சலீம் விஷம் கொடுத்ததாகவும் அக்பர் சந்தேகித்தார்.
இறுதி காலத்தில் வாரிசு போட்டி
1605ல் அக்பரின் உடல்நிலை மோசமாக இருந்தபோது, அவரது நெருங்கிய கூட்டாளிகளான மான் சிங் மற்றும் அஜீஸ் கோகா ஆகியோர் சலீமுக்கு பதிலாக அவரது மகன் குஸ்ரோவை அரியணையில் அமர்த்த முயன்றனர். ஆனால் அரசவை உறுப்பினர்களின் ஆதரவு சலீமுக்கு கிடைத்தது.
அக்பரின் இறுதி நாட்களும் சமரசமும்
அக்பரின் தாயார் ஹமிதா பேகம் மற்றும் அத்தை குல்பதன் பேகம் ஆகியோரின் முயற்சியால் தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இடையே சமரசம் ஏற்பட்டது. சலீம் மன்னிப்பு கேட்டார். தனது வாரிசு சலீம் என்பதை உறுதிப்படுத்தும் விதமாக அக்பர் தனது தலைப்பாகையை மகனின் தலையில் வைத்தார்.
முகலாய அரியணையில் ஜஹாங்கீர்
1605 அக்டோபர் 27ல் அக்பர் இறந்தார். அவரது 49 ஆண்டு கால ஆட்சி முடிவுக்கு வந்தது. ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு 36 வயதான சலீம் அரியணையில் அமர்ந்து நூருதீன் முகமது ஜஹாங்கீர் என்ற பெயரில் முகலாய பேரரசராக ஆட்சி செய்யத் தொடங்கினார்.
இந்த வரலாற்று நிகழ்வு, ஒரு தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இடையேயான அதிகார மோதலையும், அரசியல் துரோகத்தையும், இறுதியில் ஏற்பட்ட குடும்ப ஒற்றுமையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. முகலாய வரலாற்றில் மறைந்துபோன இந்த துரோக காதை, அதிகாரத்திற்கான போராட்டத்தில் குடும்ப உறவுகள் எவ்வாறு சிதைந்தன என்பதற்கு சிறந்த உதாரணமாக திகழ்கிறது.