ஒரு சோகமான காலைப் பொழுது
ஒவ்வொரு நாளையும் போல, அந்த ஜூலை 8, 2025 செவ்வாய்க்கிழமையும் கடலூர் மாவட்டத்திற்கு ஒரு சாதாரண நாளாகவே விடிந்தது. பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை அன்பு முத்தத்துடன் பள்ளிக்கு வழியனுப்பி வைத்தனர். புத்தகப் பைகளை சுமந்து கொண்டு, நண்பர்களுடன் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டே பள்ளி வாகனத்தில் ஏறிய அந்த பிஞ்சுகளுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை, அது அவர்களின் கடைசிப் பயணம் என்று. கடலூர் மாவட்டம், செம்மங்குப்பம் பகுதி, அன்றைய தினம் கண்ணீரிலும் இரத்தத்திலும் நனையப் போகிறது என்பதை யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை. காலை 7:40 மணி, அந்த ஒற்றை நிமிடத்தில் விதி தன் கோர முகத்தைக் காட்டியது.
பகீர் கிளப்பும் விபத்து: கண் இமைக்கும் நேரத்தில் நடந்த கோரம்!
செம்மங்குப்பம் அருகே உள்ள ஆட்கள் உள்ள ரயில்வே கேட். சுற்றிலும் பச்சை பசேலென வயல்வெளிகள். அந்த அமைதியான சூழலைக் கிழித்துக் கொண்டு, தனியார் பள்ளி வேன் ஒன்று மாணவர்களுடன் அந்த ரயில்வே கேட்டைக் கடக்க முயன்றது. பள்ளிக்கு நேரமாகிவிட்டது என்ற அவசரம் ஓட்டுநரின் மனதில் இருந்திருக்கலாம். ஆனால், அதே தண்டவாளத்தில், தன் வழக்கமான பயணத்தில் விழுப்புரம்-மயிலாடுதுறை எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் சீறிப் பாய்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது.
யாரும் எதிர்பாரா நொடியில், அந்த ரயில், பள்ளி வேனின் மீது மிக பலமாக மோதியது. மோதிய வேகத்தில், அந்த வாகனம் ஒரு காகிதக் குவளை போல நசுங்கியது. ரயில் நிற்கவில்லை. சுமார் 50 மீட்டர் தூரத்திற்கு, அதாவது கிட்டத்தட்ட ஒரு கால்பந்து மைதானத்தின் பாதி நீளத்திற்கு, அந்த வேனை தண்டவாளத்திலேயே இழுத்துச் சென்றது. இரும்பும் இரும்பும் உரசும் கொடூரமான சத்தம் அந்தப் பகுதி முழுவதும் எதிரொலித்தது.
வேனில் இருந்த குழந்தைகளின் அலறல் சத்தம் அந்த இரைச்சலில் அமுங்கிப் போனது. ரயில் நின்றபோது, எஞ்சியிருந்தது உருக்குலைந்த ஒரு இரும்புக் கூடும், சிதறிக் கிடந்த புத்தகப் பைகளும், மதிய உணவுக் கூடைகளும், அந்தப் பிஞ்சுகளின் கனவுகளும்தான்.
கண்ணீரில் முடிந்த தேடல்: தொடரும் பலி எண்ணிக்கை
விபத்து நடந்த சில நிமிடங்களிலேயே, அக்கம்பக்கத்தினர் ஓடி வந்து மீட்புப் பணியில் ஈடுபட்டனர். காவல் துறைக்கும், அவசர ஊர்திக்கும் தகவல் பறந்தது. உள்ளே சிக்கியிருந்த குழந்தைகளை மீட்கும் பணி நெஞ்சை உலுக்கும் விதமாக இருந்தது. சம்பவ இடத்திலேயே நிவாஸ் மற்றும் சாருமதி என்ற இரண்டு மாணவர்கள் பரிதாபமாக உயிரிழந்ததாக முதல் கட்ட தகவல்கள் வெளியாகின.
படுகாயங்களுடன் மீட்கப்பட்ட மாணவர்கள் உடனடியாக கடலூர் அரசு மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டனர். அவர்களில், செழியன் என்ற மாணவனின் நிலை கவலைக்கிடமாக இருந்ததால், உயர் சிகிச்சைக்காக புதுச்சேரி ஜிப்மர் மருத்துவமனைக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டான். ஆனால், மருத்துவர்களின் தீவிர முயற்சி பலனளிக்காமல், அந்தப் பிஞ்சுவும் சிகிச்சை பலனின்றி உயிரிழந்தது. இதனால், இந்த கோர விபத்தில் பலியான பிஞ்சுகளின் எண்ணிக்கை மூன்றாக உயர்ந்தது. இன்னும் சில மாணவர்கள் மருத்துவமனையில் உயிருக்குப் போராடி வருகின்றனர்.
யார் காரணம்? கேட் கீப்பரின் தவறா? ஓட்டுநரின் அவசரமா?
இவ்வளவு பெரிய கோர விபத்திற்கு யார் காரணம் என்ற கேள்வி பூதாகரமாக எழுந்துள்ளது. இது தொடர்பாக தெற்கு ரயில்வே வெளியிட்ட அறிக்கை, பலரையும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியுள்ளது.
“பள்ளிக்கு சீக்கிரமாகச் செல்ல வேண்டும் என்று வேன் ஓட்டுநர் தொடர்ந்து வற்புறுத்தியதால், கேட் கீப்பர் பாதுகாப்பு விதிகளை மீறி ரயில்வே கேட்டைத் திறந்துள்ளார். ரயில் வரும் நேரத்தில் கேட்டைத் திறப்பது என்பது ரயில்வேயின் பாதுகாப்பு விதிகளுக்கு முற்றிலும் எதிரானது. இந்த விதிமீறலில் ஈடுபட்ட காரணத்திற்காக, சம்பந்தப்பட்ட கேட் கீப்பர் உடனடியாகப் பணியிடை நீக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளார்,” என்று தெற்கு ரயில்வே தெரிவித்துள்ளது.
இந்த அறிக்கை ஒரு சில கேள்விகளை எழுப்புகிறது. ஓட்டுநர் வற்புறுத்தினார் என்பதற்காக, பல உயிர்களின் பாதுகாப்பைப் பணயம் வைத்து கேட் கீப்பர் கேட்டைத் திறக்கலாமா? ரயில்வே கேட் கீப்பர்களுக்கான பயிற்சி மற்றும் மன அழுத்த மேலாண்மை எந்த அளவில் உள்ளது? இது ஒரு தனிப்பட்ட ஊழியரின் தவறா அல்லது அமைப்பின் குறைபாடா? இந்தக் கேள்விகளுக்கான விடை கண்டறியப்பட வேண்டும்.
பாதுகாப்புக் கேள்விக்குறி: தொடர்கதையாகும் லெவல் கிராசிங் விபத்துக்கள்
கடலூர் செம்மங்குப்பம் விபத்து, இந்தியாவில் லெவல் கிராசிங்குகளின் பாதுகாப்பு குறித்த தீவிரமான விவாதத்தை மீண்டும் தொடங்கியுள்ளது. இந்திய ரயில்வே நெட்வொர்க் உலகின் மிகப்பெரிய ஒன்றாகும். இதில் ஆயிரக்கணக்கான லெவல் கிராசிங்குகள் உள்ளன. இவற்றில் ஆட்கள் உள்ளவை (Manned) மற்றும் ஆட்கள் இல்லாதவை (Unmanned) என இரண்டு வகைப்படும்.
புள்ளிவிவரங்களின்படி, ரயில் விபத்துக்களில் பெரும்பாலானவை இந்த லெவல் கிராசிங்குகளில்தான் நிகழ்கின்றன. ஆட்கள் இல்லாத கிராசிங்குகள் ஆபத்தானவை என்றாலும், கடலூர் விபத்தைப் போல ஆட்கள் இருந்தும் அலட்சியத்தாலும், விதிமீறலாலும் விபத்துக்கள் நடப்பது மிகவும் வேதனைக்குரியது.
லெவல் கிராசிங்குகளைக் கடக்கும்போது வாகன ஓட்டிகள் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய பொறுமை, ரயில்வே ஊழியர்களின் கடமை உணர்ச்சி, மற்றும் பொதுமக்களின் ஒத்துழைப்பு ஆகிய மூன்றும் இணையும்போது மட்டுமே இவற்றில் கோர விபத்துக்களைத் தவிர்க்க முடியும். இதுபோன்ற விபத்துக்களைத் தடுக்க, மேம்பாலங்கள் அல்லது சுரங்கப்பாதைகள் அமைப்பதே நிரந்தரத் தீர்வாக இருக்கும் என நிபுணர்கள் கருதுகின்றனர்.
அரசின் நடவடிக்கை மற்றும் நிவாரண அறிவிப்புகள்
இந்த துயரச் சம்பவம் குறித்து தமிழ்நாடு முதலமைச்சர் திரு. மு.க. ஸ்டாலின் அவர்கள் தீவிர அதிர்ச்சியையும், வேதனையையும் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.
அவர் வெளியிட்ட அறிக்கையில், “இளம் மாணவர்களின் உயிர்கள் பறிபோன செய்தியறிந்து வேதனையடைந்தேன். உயிரிழந்த மாணவர்களின் பெற்றோருக்கும், உறவினர்களுக்கும் என் ஆழ்ந்த இரங்கல்கள். காயமடைந்த மாணவர்களுக்கு உயர்தர சிகிச்சை அளிக்க உத்தரவிடப்பட்டுள்ளது,” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.
முதலமைச்சர் நிவாரண நிதி:
- உயிரிழந்த மாணவர்களின் குடும்பத்தினருக்கு: தலா ரூ. 5 லட்சம்
- பலத்த காயமடைந்தவர்களுக்கு: தலா ரூ. 1 லட்சம்
- லேசான காயமடைந்தவர்களுக்கு: தலா ரூ. 50,000
தெற்கு ரயில்வே நிவாரணம்:
- உயிரிழந்தவர்களின் குடும்பத்தினருக்கு: தலா ரூ. 5 லட்சம்
- படுகாயமடைந்தவர்களுக்கு: தலா ரூ. 2.5 லட்சம்
- காயமடைந்தவர்களுக்கு: தலா ரூ. 50,000
நிவாரணத் தொகைகள் இறந்த உயிர்களை மீட்டுத் தராது என்றாலும், பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களின் துயரத்தில் பங்கெடுக்கும் ஒரு ஆறுதல் நடவடிக்கையாக இது பார்க்கப்படுகிறது.
தடைபட்ட ரயில் போக்குவரத்து
விபத்தின் காரணமாக, அந்தத் தடத்தில் ரயில் போக்குவரத்து கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டது. திருச்சியிலிருந்து தாம்பரம் சென்ற இன்டர்சிட்டி எக்ஸ்பிரஸ் சிதம்பரம் ரயில் நிலையத்திலும், மயிலாடுதுறையிலிருந்து விழுப்புரம் சென்ற பயணிகள் ரயில் ஆலப்பாக்கம் ரயில் நிலையத்திலும் நீண்ட நேரம் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டன. மீட்புப் பணிகள் முடிவடைந்து, தண்டவாளம் சீரமைக்கப்பட்ட பின்னரே போக்குவரத்து மீண்டும் தொடங்கியது.
இனி ஒரு விதி செய்ய வேண்டாம்!
செம்மங்குப்பம் விபத்து ஒரு எச்சரிக்கை மணி. அவசரம், அலட்சியம், விதிமீறல் ஆகிய மூன்று ஒன்று சேரும்போது, அதன் விளைவு எவ்வளவு கொடூரமாக இருக்கும் என்பதற்கு இந்தச் சம்பவம் ஒரு சாட்சி. பள்ளி வாகன ஓட்டுநர்கள் முதல் ரயில்வே ஊழியர்கள் வரை, ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பொறுப்பை உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும். ஒரு சில நிமிட தாமதத்தைப் பொறுத்துக் கொள்ளும் மனப்பக்குவம், பல விலைமதிப்பற்ற உயிர்களைக் காக்கும். இந்த பிஞ்சுகளின் மரணம், நம் சமூகத்தின் மனசாட்சியை உலுக்கட்டும். இனிமேல் இதுபோன்ற ஒரு சோகம் தமிழ்நாட்டில் நிகழாமல் இருப்பதை உறுதி செய்வதே, நாம் அந்தப் பிஞ்சுகளுக்குச் செலுத்தும் உண்மையான அஞ்சலியாக இருக்கும்.
