ஒரு கல்லூரிப் பேராசிரியர் இருந்தார். அவர் மாணவர்களுக்கு இயற்பியல் விதிகளை மட்டும் போதிப்பவர் அல்ல; வாழ்க்கையின் விதிகளையும் புரிய வைக்கும் ஒரு வழிகாட்டி. தேர்வுத் தாள்களில் மதிப்பெண் பெறுவதை விட, வாழ்க்கை என்ற தேர்வில் மதிப்புடன் வாழ்வது எப்படி என்பதைத் தன் ஒவ்வொரு செயலிலும் உணர்த்தினார். அவரிடம் படித்த மாணவர்கள், அவரை ஒரு ஆசிரியராகப் பார்க்கவில்லை; தங்களைச் செதுக்கிய ஒரு வாழ்க்கைச் சிற்பியாகவே பார்த்தனர்.
காலம் உருண்டோடியது. மாணவர்கள் பட்டம் பெற்று, உலகின் வெவ்வேறு மூலைகளில் உயர்ந்த பதவிகளில் அமர்ந்தனர். நல்ல சம்பளம், பெரிய வீடு, சொகுசு கார் என அவர்களின் வாழ்க்கைத்தரம் உயர்ந்தது. ஆனாலும், தங்கள் குருவை அவர்கள் மறக்கவில்லை. அவ்வப்போது தொலைபேசியிலும், மின்னஞ்சலிலும் அவருடன் தொடர்பில் இருந்தனர்.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அந்தப் பேராசிரியர் ஒரு விஷயத்தை நுட்பமாகக் கவனித்தார். ஆரம்பத்தில், உற்சாகத்துடனும், கனவுகளுடனும் பேசிய தன் மாணவர்களின் குரல்களில் இப்போது ஒருவிதமான சோர்வும், இனம் புரியாத கவலையும் இழையோடியது.
“EMI கட்டுறதுக்கே நேரம் சரியா இருக்கு சார்,” என்றான் ஒருவன். “பதவி உயர்வு கிடைச்சது, ஆனா மன நிம்மதி போயிடுச்சு சார்,” என்றாள் மற்றொருவள். “எல்லாமே இருக்கு, ஆனா ஏதோ ஒன்னு இல்லாத மாதிரி ஒரு வெற்றிடம்,” என்பதுதான் பலரின் புலம்பலாக இருந்தது.
அவர்களின் உரையாடல்களில் இருந்து, அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் பணம், பதவி, புகழ் என்ற கண்ணுக்குத் தெரியாத வலைகளால் தங்களை இறுக்கிக் கொண்டிருப்பதை அந்த ஞானி உணர்ந்தார். அவர்களின் தாகம் தீர்க்க, ஒரு தேநீர் விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்தார்.
“அன்பு மாணவர்களே, நாம் சந்தித்து வெகுநாட்களாகிவிட்டது. வரும் ஞாயிறு என் இல்லத்தில் கூடினால் என்ன?” என்று அனைவருக்கும் ஒரு மின்னஞ்சல் அனுப்பினார்.
பழைய குருகுலத்திற்கு மீண்டும் செல்லும் ஆவலில், அத்தனை பேரும் மகிழ்ச்சியுடன் ஒப்புக்கொண்டனர்.
தேநீர் சொல்லும் பாடம்
குறிப்பிட்ட நாளில், பேராசிரியரின் எளிமையான இல்லம், பல வருடங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் மாணவர்களின் சிரிப்பொலியால் நிறைந்தது. பழைய கல்லூரி நாட்களின் நினைவுகளை அசைபோட்டு, ஒருவரையொருவர் கேலி செய்துகொண்டு, நேரம் போவதே தெரியாமல் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.
சற்று நேரத்தில், பேராசிரியர் புன்னகையுடன் எழுந்தார். “இன்று உங்கள் அனைவருக்கும் என் கையால் ஸ்பெஷல் தேநீர் தயாரித்துத் தரப்போகிறேன்” என்றபடி சமையலறைக்குள் சென்றார். சில நிமிடங்களில், நறுமணம் மிக்க ஏலக்காய் தேநீரின் வாசனை வீடு முழுவதும் பரவியது.
ஒரு பெரிய தேநீர் பாத்திரத்துடன் வெளியே வந்த பேராசிரியர், அதை நடுவில் இருந்த மேசை மீது வைத்தார். ஆனால், அடுத்து அவர் செய்ததுதான் அனைவரையும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது. அவர் சாதாரணக் கோப்பைகளை எடுக்கவில்லை.
- தங்க நிறத்தில் தகதகவென மின்னிய வேலைப்பாடு மிகுந்த கோப்பைகள் சில.
- பழங்காலத்து அரண்மனைகளில் மட்டுமே காணக்கிடைக்கும் பூக்கள் நிறைந்த பீங்கான் கோப்பைகள் சில.
- வெள்ளியின் பளபளப்புடன் கூடிய குவளைகள் சில.
- மிகச் சாதாரணமாக, வழிக் கடைகளில் காணப்படும் கண்ணாடி டம்ளர்கள் சில.
- எந்தவித அலங்காரமும் இல்லாத அலுமினியக் கோப்பைகள் சில.
இப்படி விதவிதமான கோப்பைகளை, வந்திருந்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கையை விட அதிகமாகவே மேசை மீது பரப்பினார். பின்னர், எல்லாக் கோப்பைகளிலும் ஒரே தரமான, ஒரே சுவையுள்ள தேநீரை சரிசமமாக ஊற்றினார்.
“வாருங்கள் நண்பர்களே, உங்கள் தேநீரை நீங்களே எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்” என்று கூறிவிட்டு, ஓரமாக நின்று, நடக்கப்போகும் நாடகத்தை அமைதியாக கவனிக்கத் தொடங்கினார்.
அடுத்த கணம், அங்கே ஒரு சிறிய தள்ளுமுள்ளுவே அரங்கேறியது. அத்தனை நேரம் நண்பர்களாகப் பழகியவர்கள், இப்போது போட்டியாளர்களாக மாறினர். ஒவ்வொருவரும் மற்றவரை முந்திக்கொண்டு, மேசையில் இருந்த மிக அழகான, மிக விலையுயர்ந்த தங்க, வெள்ளி, பீங்கான் கோப்பைகளையே கைப்பற்றினர். ஒருவர்கூட அந்தச் சாதாரண அலுமினியக் கோப்பைகளையோ, கண்ணாடி டம்ளர்களையோ ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. அவை அனாதைகளாக மேசையில் மீதம் இருந்தன.
பேராசிரியரின் கேள்வி
அனைவரும் தங்களுக்குப் பிடித்த கோப்பைகளுடன் வந்து அமர்ந்ததும், பேராசிரியர் தன் மௌனத்தைக் கலைத்தார்.
“ஏன் அந்தக் கோப்பைகளை யாரும் எடுக்கவில்லை?” என்று மீதமிருந்தவற்றைக் சுட்டிக் காட்டினார்.
“சார், அவை மீந்துவிட்டன. நாங்கள் எல்லோரும் எடுத்துக்கொண்டோம்” என்று சர்வ சாதாரணமாகப் பதில் வந்தது.
பேராசிரியர் மெல்லச் சிரித்தார். “நான் தவறுதலாக, தேவைக்கு அதிகமாகக் கோப்பைகளை வைத்துவிட்டேன் என்று நினைக்கிறீர்களா?” என்றார்.
அந்தக் கேள்வி, அங்கே இருந்த ஒவ்வொருவரின் மனதிலும் ‘சுரீர்’ என உறைத்தது. அனைவரும் சங்கடத்துடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர்.
பேராசிரியர் தொடர்ந்தார். “நண்பர்களே, நான் ஊற்றியது ஒரே தேநீர்தான். அதன் சுவை, தங்கக் கோப்பையில் குடித்தாலும், அலுமினியக் கோப்பையில் குடித்தாலும் ஒன்றுதான் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். ஆனாலும், ஏன் எல்லோரும் புறத்தோற்றத்தில் அழகாக இருந்த, விலை உயர்ந்த கோப்பைகளுக்காகப் போட்டி போட்டீர்கள்? உங்களுக்குத் தேநீர்தானே முக்கியம்? அல்லது அதைக் குடிக்கும் கோப்பை முக்கியமா?”
மாணவர்கள் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தனர். அவர்களின் மௌனமே, அவர்களின் தவற்றை ஒப்புக்கொள்வதாக இருந்தது.
வாழ்க்கையின் தத்துவம்
பதிவை எதிர்பார்க்காமல், பேராசிரியரே விளக்கத் தொடங்கினார்.
“நண்பர்களே, இந்தக் கோப்பைகள் தான் உங்கள் வாழ்க்கை முறை. அதாவது, உங்கள் செல்வம், பதவி, அதிகாரம், சமூக அந்தஸ்து போன்றவை. அதிலுள்ள தேநீர்தான் உங்கள் உண்மையான ‘வாழ்க்கை’.”
“கோப்பை இல்லாமல் தேநீரைக் குடிக்க முடியாது என்பது உண்மைதான். பணம், வசதிகள், செல்வாக்கு போன்ற புறக் காரணிகள் இல்லாமல், இந்த உலகில் வாழ்க்கையை ரசித்து அனுபவிப்பது கடினம். இதை நான் மறுக்கவில்லை. ஆனால், நாம் ஒன்றை ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.”
“நம்முடைய முக்கியத் தேவை தேநீர்தானே தவிர, கோப்பை அல்ல. அலுமினியக் கோப்பையிலும் அதே சுவையுடன் தேநீரை ரசித்துக் குடிக்க முடியும். ஆனால், நீங்கள் எல்லோரும் அழகான, விலையுயர்ந்த கோப்பையைத் தேடுவதிலேயே உங்கள் கவனத்தைச் செலுத்தினீர்கள்.”
“இங்கேதான் உங்கள் நிஜ வாழ்க்கையின் பிரச்சினையும் தொடங்குகிறது. ‘இன்னும் பெரிய வீடு, இன்னும் விலையுயர்ந்த கார், இன்னும் உயர்ந்த பதவி’ என்று அழகான கோப்பைகளைத் தேடி ஓடிக்கொண்டே இருக்கும் அவசரத்தில், ‘வாழ்க்கை’ எனும் தேநீர் ஆறிப்போய், சுவை குன்றி, குடிக்கவே முடியாத நிலைக்குச் சென்றுவிடுவதை நீங்கள் மறந்துவிடுகிறீர்கள்.”
“பணம், பதவி, பெருமை என்ற கோப்பைகளுக்காகப் போராடும் நேரத்தில், உங்கள் உடல் நலம் கெடுகிறது; குடும்பத்துடன் செலவிடும் நேரம் குறைகிறது; பிள்ளைகளின் குழந்தை பருவம் உங்கள் கண்களுக்கு முன் கடந்து போகிறது; மன நிம்மதி தொலைந்து போகிறது. இறுதியில், உங்கள் கைகளில் ஒரு தங்கக் கோப்பை இருக்கும், ஆனால் பருகுவதற்குச் சுவையான, சூடான தேநீர் இருக்காது. ஆறிப்போன தேநீரை வைத்துக்கொண்டு, தங்கக் கோப்பையை என்ன செய்வீர்கள்?”
பேராசிரியர் பேசி முடித்தபோது, அந்த அறை முழுவதும் நிசப்தம் நிலவியது. ஒவ்வொரு மாணவரும் தங்கள் கையில் இருந்த விலையுயர்ந்த கோப்பையைப் பார்க்கவில்லை; அதற்குள் இருந்த ஆறிப்போகத் தொடங்கிய தேநீரையே பார்த்தனர்.
பணம் முக்கியம்தான். ஆனால், பணத்திற்கான தேவைகள் நம் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க வேண்டும். கோப்பையைத் தேர்ந்தெடுங்கள், ஆனால் அதன் அழகில் மயங்கி தேநீரை மறந்துவிடாதீர்கள். வாழ்க்கையின் உண்மையான சுவை, அதன் உள்ளடக்கத்தில்தான் இருக்கிறது; அதைத் தாங்கும் பாத்திரத்தில் அல்ல.
இந்தத் தெளிவு பிறந்த அந்த நொடியில், அவர்கள் ஒருவரையொருவர் புதிய அர்த்தத்துடன் பார்த்துக்கொண்டனர். அது வெறும் தேநீர் விருந்தல்ல; அது ஒரு ஞான விருந்து.
