இந்திய சுதந்திர வானில் எண்ணற்ற நட்சத்திரங்கள் மின்னுகின்றன. அதில் சில, பிரகாசமாக நீண்ட காலம் ஒளி வீசின. சிலவோ, மின்னலைப் போல திடீரெனத் தோன்றி, வானையே கிழித்து, தங்கள் ஒளியை ஆழமாகப் பதிவு செய்துவிட்டு மறைந்தன. அந்த இரண்டாவது ரகத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மாபெரும் புரட்சி நட்சத்திரம்தான் வீர வாஞ்சிநாதன். இன்று, ஜூன் 17, அந்த மாவீரன் தன்னையே இந்த நாட்டுக்காக அர்ப்பணித்த நினைவு நாள். வெறும் 25 வயதில், வசதியான அரசு வேலையைத் துறந்து, கையில் துப்பாக்கி ஏந்தி, பிரிட்டிஷ் சாம்ராஜ்யத்தையே அதிரவைத்த அந்த வீரனின் கதை, வெறும் சரித்திரம் அல்ல; அது ஒரு நெருப்பு!
அமைதியான தொடக்கம்: சங்கரன் முதல் வாஞ்சிநாதன் வரை!
1886 ஆம் ஆண்டு, திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் செங்கோட்டையில், ரகுபதி ஐயர் மற்றும் ருக்குமணி அம்மாள் தம்பதியருக்கு மகனாகப் பிறந்தார் சங்கரன். சிறு வயதிலிருந்தே படிப்பில் படுசுட்டி. அவரது குடும்பம் அவரை வாஞ்சையுடன் “வாஞ்சி” என்று அழைத்தது, அதுவே பிற்காலத்தில் அவரது அடையாளமாக மாறியது.
செங்கோட்டையில் தனது பள்ளிப் படிப்பை முடித்த வாஞ்சி, திருவனந்தபுரத்தில் உள்ள புகழ்பெற்ற மூலம் திருநாள் மகாராஜா கல்லூரியில் பி.ஏ. பட்டம் பெற்றார். அந்தக் காலத்தில் பட்டப்படிப்பு என்பது மிகப்பெரிய விஷயம். அதற்கேற்ப, திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் அவருக்கு புனலூர் காட்டுப் பகுதியில் வனக் காவலர் (Forest Guard) என்ற அரசுப் பணி கிடைத்தது. கை நிறைய சம்பளம், சமூகத்தில் மரியாதை, அழகான குடும்பம் என வாழ்க்கை எந்தக் குறையுமின்றிச் சென்றது. ஆனால், வாஞ்சிநாதனின் மனதில் வேறு ஒரு தீ எரிந்து கொண்டிருந்தது.
சுதந்திர வேள்வியில் மூண்ட தீ: அரசு வேலையைத் துறந்த காரணம்?
அது, ஆங்கிலேயர்களின் அடக்குமுறை உச்சத்தில் இருந்த காலம். “சூரியன் அஸ்தமிக்காத சாம்ராஜ்யம்” என்று மார்தட்டிக்கொண்டிருந்த பிரிட்டிஷ் அரசு, இந்தியர்களை அடிமைகளாகவே கருதியது. இந்த அநீதி, படித்த இளைஞரான வாஞ்சிநாதனின் ரத்தத்தைக் கொதிக்க வைத்தது.
சரியாக இதே காலகட்டத்தில்தான், தமிழ் மண்ணில் வ.உ. சிதம்பரம் பிள்ளை, சுப்பிரமணிய சிவா போன்ற தலைவர்களின் சுதந்திர முழக்கம் விண்ணைப் பிளந்தது. சுதேசி கப்பல் கம்பெனியைத் தொடங்கி ஆங்கிலேயரின் வர்த்தக ஏகபோகத்திற்கு சவால் விடுத்த வ.உ.சி-யின் வீரமும், மேடைகளில் தன் அனல் தெறிக்கும் பேச்சால் இளைஞர்களை எழுச்சி கொள்ளச் செய்த சுப்பிரமணிய சிவாவின் தியாகமும் வாஞ்சிநாதனை வெகுவாக ஈர்த்தன.
அவர்களின் பேச்சுக்களைக் கேட்டபோதும், செய்தித்தாள்களில் அவர்களின் போராட்டங்களைப் படித்தபோதும், ‘நான் இந்த சொகுசான வாழ்க்கையை வாழ்வதில் என்ன அர்த்தம் இருக்கிறது? என் தேசம் அடிமைப்பட்டுக் கிடக்கும்போது, எனக்கு இந்த அரசு உத்தியோகம் ஒரு கேடா?’ என்ற கேள்வி அவர் மனதை வாட்டி வதைத்தது. அந்த உள்மனப் போராட்டத்தின் விளைவாக, ஒருநாள் தன் வசதியான அரசு வேலையைத் தூக்கி எறிந்தார். குடும்பத்தினர் தடுத்தனர், நண்பர்கள் அறிவுரை கூறினர். ஆனால், வாஞ்சிநாதனின் முடிவு உறுதியாக இருந்தது. தேச விடுதலையே தனது ஒரே பணி என முடிவெடுத்தார்.
புதுச்சேரியின் புரட்சிப் பாசறை: பாரதியார் முதல் வ.வே.சு ஐயர் வரை!
அன்றைய காலகட்டத்தில், பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் எல்லைக்கு அப்பாற்பட்ட பிரெஞ்சு ஆதிக்கத்தில் இருந்த புதுச்சேரி (பாண்டிச்சேரி), இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் புகலிடமாக விளங்கியது. பிரிட்டிஷ் காவல்துறையின் கைகளில் சிக்காமல், தங்கள் புரட்சி நடவடிக்கைகளைத் திட்டமிட அதுவே சரியான இடமாக இருந்தது.
வாஞ்சிநாதன் நேராக புதுச்சேரிக்குச் சென்றார். அங்கே, புரட்சியாளர்களின் தலைவராக விளங்கிய வ.வே.சு. ஐயரின் சந்திப்பு அவருக்குக் கிடைத்தது. வ.வே.சு. ஐயர், லண்டனில் சாவர்க்கருடன் பயிற்சி பெற்றவர், ஆயுதப் புரட்சியின் மூலம் மட்டுமே விடுதலையை அடைய முடியும் என்று நம்பியவர். அவரிடம் வாஞ்சிநாதன் துப்பாக்கி சுடும் பயிற்சி பெற்றார்.
அதே பாசறையில்தான், முண்டாசு கவிஞன் பாரதியாரின் நட்பும் கிடைத்தது. பாரதியாரின் தேசபக்திப் பாடல்களும், விடுதலை குறித்த அவரது கனவுகளும் வாஞ்சிநாதனின் புரட்சி எண்ணங்களுக்கு மேலும் உரம் சேர்த்தன. பாரதியார், வ.வே.சு. ஐயர், அரவிந்தர் போன்ற மாபெரும் ஆளுமைகளுடன் நடந்த உரையாடல்கள், ஒரு தனிமனிதனாக இருந்த வாஞ்சிநாதனை, ஒரு மாபெரும் லட்சியத்தின் கருவியாக மாற்றியது. “பாரத மாதா சங்கம்” என்ற ரகசிய அமைப்பில் தன்னை இணைத்துக்கொண்டார். அதன் நோக்கம், பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளைப் படுகொலை செய்து, மக்களிடையே ஒரு புரட்சிப் பொறியை உருவாக்குவதே.
திருநெல்வேலி கலெக்டர் ஆஷ்: குறிவைக்கப்பட்டதன் பின்னணி என்ன?
வாஞ்சிநாதனின் வாழ்க்கையை முழுவதுமாக மாற்றிய நிகழ்வு, திருநெல்வேலியில் நடந்தது. வ.உ.சி. யும், சுப்பிரமணிய சிவாவும் தேசத்துரோக வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டு, கொடூரமான சிறைத் தண்டனைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டனர். வ.உ.சி. செக்கிழுக்க வைக்கப்பட்டார். இதைக் கண்டித்து திருநெல்வேலியில் மாபெரும் மக்கள் போராட்டம் வெடித்தது.
அப்போது திருநெல்வேலியின் மாவட்ட ஆட்சியராக (கலெக்டர்) இருந்தவன் ராபர்ட் வில்லியம் டி’எஸ்கோர் ஆஷ் (Robert William d’Escourt Ashe). அவன், போராட்டக்காரர்களை இரும்புக் கரம் கொண்டு அடக்கினான். அமைதியாகப் போராடிய மக்கள் மீது துப்பாக்கிச்சூடு நடத்த உத்தரவிட்டான். அந்த கொடூரமான தாக்குதலில் நான்கு அப்பாவி உயிர்கள் பலியாகின.
இந்தச் சம்பவம், தென்னிந்தியாவையே உலுக்கியது. வ.உ.சி.யை சித்திரவதை செய்தவன், அப்பாவி மக்களைச் சுட்டுக் கொன்றவன் என்ற பெயரில் ஆஷ் துரை, சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் முதல் எதிரியாக மாறினான். பாரத மாதா சங்கம், ஆஷ் துரையை பழிவாங்கத் துடித்தது. இந்த புனிதமான, ஆனால் ஆபத்தான பணிக்கு தன்னைத் தானே முன்மொழிந்தார் வாஞ்சிநாதன்.
மணியாச்சி ரயில் நிலையத்தில் சரித்திரம் எழுதிய அந்த நிமிடம்!
நாள் குறிக்கப்பட்டது. 1911 ஆம் ஆண்டு, ஜூன் 17.
கலெக்டர் ஆஷ், தனது மனைவியுடன் கொடைக்கானலுக்கு கோடை விடுமுறைக்காகச் செல்லவிருந்தான். திருநெல்வேலியிலிருந்து மணியாச்சி ரயில் நிலையத்திற்கு வந்து, அங்கிருந்து தூத்துக்குடி செல்லும் ரயிலில் ஏறி, பின்பு அங்கிருந்து கொடைக்கானல் செல்ல வேண்டும் என்பது திட்டம்.
திட்டத்தின்படி, வாஞ்சிநாதன் மணியாச்சி ரயில் நிலையத்தில் காத்திருந்தார். அவர் மட்டும் தனியாக இல்லை. அவருக்குப் பாதுகாப்பாகவும், திட்டத்தை உறுதி செய்யவும் சங்கர கிருஷ்ண ஐயர் போன்றோரும் உடன் இருந்தனர். காலை 10:38 மணிக்கு поезд (ரயில்) வந்தது. ஆஷ் துரையும் அவனது மனைவியும் முதல் வகுப்புப் பெட்டியில் அமர்ந்திருந்தனர்.
நன்றாக உடை அணிந்து, ஒரு ஆங்கிலோ-இந்தியன் போலத் தோற்றமளித்த வாஞ்சிநாதன், அந்தப் பெட்டியை நோக்கி நிதானமாகச் சென்றார். யாரும் அவரை சந்தேகிக்கவில்லை. பெட்டியின் அருகே சென்றவர், தன் இடுப்பில் மறைத்து வைத்திருந்த பெல்ஜியத் தயாரிப்பான பிரவுனிங் ரக கைத்துப்பாக்கியை எடுத்தார். கண் இமைக்கும் நேரத்தில், ஆஷ் துரையின் நெஞ்சைக் குறிபார்த்துச் சுட்டார். குண்டு துளைத்த ஆஷ், ரத்த வெள்ளத்தில் சரிந்தான். அவனது மனைவி அலறினாள். ரயில் நிலையமே அதிர்ச்சியில் உறைந்தது.
“ஆங்கிலேயரின் பரம விரோதி”: வாஞ்சிநாதனின் கடைசி கடிதம் சொன்ன செய்தி!
வரலாற்றின் மிக முக்கியமான அந்தக் காரியத்தை வாஞ்சிநாதன் முடித்துவிட்டார். ஆனால், அவர் தப்பி ஓட முயற்சிக்கவில்லை. பிடிபட்டால், தன்னுடன் இருந்த புரட்சியாளர்களின் பெயர்களை சித்திரவதை செய்து கேட்டுவிடுவார்கள் என்பது அவருக்குத் தெரியும். மேலும், தன் செயல் ஒரு தனிப்பட்ட பழிவாங்கல் அல்ல, அது ஒரு அரசியல் பிரகடனம் என்பதை உலகுக்கு உணர்த்த விரும்பினார்.
கூட்டம் அவரை நோக்கி ஓடி வருவதற்குள், ரயில் நிலையத்தின் கழிவறைக்குள் ஓடினார். தாழிட்டுக்கொண்டார். அடுத்த சில நொடிகளில், அதே துப்பாக்கியால் தன் வாய்க்குள் சுட்டுக்கொண்டு, அந்த இடத்திலேயே வீரமரணம் அடைந்தார்.
அவரது சட்டைப் பையை சோதனையிட்டபோது, ஒரு கடிதம் கிடைத்தது. தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டிருந்த அந்தக் கடிதத்தில், அவரது செயலுக்கான காரணம் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது:
“ஆங்கில சத்துருக்கள் நமது தேசத்தைப் பிடுங்கிக்கொண்டு, அழியாத சனாதன தர்மத்தைக் காலால் மிதித்துத் துவம்சம் செய்து வருகிறார்கள்… ஒவ்வொரு இந்தியனும் தற்காலத்தில் தேச சத்துருவாகிய ஆங்கிலேயனைத் துரத்தி, தர்மத்தையும், சுதந்திரத்தையும் நிலைநாட்ட முயற்சி செய்து வருகிறான். எங்கள் ராமன், சிவாஜி, கிருஷ்ணன், குரு கோவிந்தர், அர்ஜுனன் முதலியவர் இருந்து தர்மம் செழிக்க அரசாட்சி செய்துவந்த தேசத்தில், கேவலம் ஒரு அந்நியன், பசுமாமிசம் தின்னக்கூடிய ஒரு மிலேச்சன் (George V) முடிசூட்டப்படுவதை ಸಹிக்க முடியாது… இதைத் தடுக்க இதுவே எனது பங்களிப்பு.”
இந்தக் கடிதம், வாஞ்சிநாதனின் செயல் எவ்வளவு ஆழமான தேசபக்தி மற்றும் தர்ம உணர்விலிருந்து பிறந்தது என்பதைப் பறைசாற்றியது.
வீரமரணம் ஒரு சகாப்தத்தின் முடிவு அல்ல, ஒரு எழுச்சியின் தொடக்கம்!
வாஞ்சிநாதனின் தியாகம் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தை ஆட்டம் காண வைத்தது. ஒரு சாதாரண அரசு ஊழியன், இவ்வளவு பெரிய புரட்சியை முன்னெடுத்தது எப்படி என்று அவர்களால் நம்ப முடியவில்லை. இந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகு, “ஆஷ் கொலை வழக்கு” அல்லது “திருநெல்வேலி சதி வழக்கு” பதியப்பட்டு, 14 பேர் கைது செய்யப்பட்டனர்.
வாஞ்சிநாதனின் உடல், அவரது உறவினர்களிடம் கூட ஒப்படைக்கப்படவில்லை. பாளையங்கோட்டையில் எங்கோ ஒரு இடத்தில் தகனம் செய்யப்பட்டது. அவரது தியாகத்தை மக்கள் மறந்துவிட வேண்டும் என பிரிட்டிஷ் அரசு நினைத்தது. ஆனால், அவர்கள் தோற்றுப் போனார்கள்.
வாஞ்சிநாதனின் வீரமரணம், தென்னிந்தியாவில் உறங்கிக்கொண்டிருந்த பல இளைஞர்களைத் தட்டி எழுப்பியது. ஆயுதப் போராட்டத்தின் மீதான நம்பிக்கையை விதைத்தது. அவரது பெயர், தியாகத்தின் ಸಂಕೇತமாக மாறியது. அவர் சுட்ட அந்த ஒரு குண்டு, நூறு சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களை உருவாக்கியது.
இன்று, மணியாச்சி ரயில் நிலையத்திற்கு “வாஞ்சி மணியாச்சி” என்று பெயர் சூட்டப்பட்டு, அவரது தியாகம் போற்றப்படுகிறது. வாஞ்சிநாதன் இறக்கும்போது அவருக்கு வயது 25. அந்த இளம் வயதில் அவர் கண்ட கனவு, 36 வருடங்களுக்குப் பிறகு, 1947-ல் நனவானது. நாம் இன்று அனுபவிக்கும் சுதந்திரக் காற்றில், அந்த மாவீரனின் மூச்சுக் காற்றும் கலந்திருக்கிறது என்பதை ஒவ்வொரு இந்தியனும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். அவரது நினைவு தினம், வெறும் சடங்கு அல்ல; அது நம் தேசபக்தியை உரசிப் பார்க்கும் ஒரு உன்னத நாள்.