நம்முடைய தாத்தா பாட்டி காலத்து பொக்கிஷம் ஒன்று உங்கள் வீட்டுப் பரணில் தூசி படிந்து, தன் கதையைச் சொல்ல யாருமில்லாமல் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறதா? அந்தப் பொக்கிஷத்தின் பெயர் ‘பாதாளக் கரண்டி’. இந்தக் பெயரை கேட்டதும் பலருக்குப் புருவம் உயரலாம். “அப்படி என்றால் என்ன?” என்ற கேள்வி எழலாம். ஆனால், 80கள் மற்றும் 90களின் துவக்கத்தில் பிறந்தவர்களுக்கு இந்தக் பெயர் ஒரு முழு நீளத் திரைப்படத்தை கண்முன்னே ஓடவிடும். அது வெறும் ஒரு கருவி அல்ல; அது ஒரு சமூகத்தின் மீட்பன், ஒரு திருவிழாவின் கதாநாயகன், பல ஆச்சரியங்களின் திறவுகோல்.
வாருங்கள், கால இயந்திரத்தில் ஏறி, கிணறுகளின் சத்தமும், மக்களின் சிரிப்பொலியும் நிறைந்திருந்த அந்த அழகிய காலத்திற்கு ஒரு பயணம் சென்று வருவோம்.
கிணறுகள்… வெறும் தண்ணீர் ஆதாரம் மட்டுமல்ல!
இன்று நம் விரல் நுனியில் தண்ணீர். சுவிட்சை தட்டினால் மோட்டார் முனகுகிறது, குழாயைத் திறந்தால் தண்ணீர் கொட்டுகிறது. ஆனால், ஒரு கால் நூற்றாண்டுக்கு முன்பு நிலைமை இப்படி இல்லை. ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் உயிர்நாடியாக இருந்தது முற்றத்தில் இருந்த கிணறுதான். சில ஊர்களில், ஒட்டுமொத்த தெருவுக்கும் ஒரே ஒரு பொதுக்கிணறுதான் ராஜா.
அந்தப் பொதுக்கிணறு என்பது வெறும் தண்ணீர் எடுக்கும் இடம் மட்டுமல்ல. அது ஒரு நேரலை சமூக வலைதளம். ஊர் நடப்புகள், வீட்டு விசேஷங்கள், அரசியல் அலசல்கள், மாமியார்-மருமகள் புராணங்கள் என அனைத்தும் அரங்கேறும் மன்றம் அதுதான். பெண்கள் குடங்களில் நீரெடுக்கும் சத்தத்தோடு, அவர்களின் அரட்டைக் கச்சேரியும் அந்தப் பகுதியையே உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்கும். காலை நேரங்களில் கேட்கும் “கிணற்றடிப் பேச்சுக்கள்” அன்றைய செய்தித்தாள்களுக்கு நிகரானவை.
ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இரும்பு வாளி, பளபளக்கும் பித்தளைக் குடம் அல்லது கனமான வெண்கலப் பாத்திரங்களில் கயிறு கட்டி நீர் இறைப்பார்கள். பெரும்பாலும் சணலால் திரிக்கப்பட்ட நார்க்கயிறுகளே பயன்பாட்டில் இருக்கும்.
திடீர் வில்லனாகும் அறுந்த கயிறு!
அன்றாட வாழ்க்கை சீராகப் போய்க்கொண்டிருக்கும்போது, திடீரென ஒரு சோக சம்பவம் நிகழும். தொடர்ந்து நீரில் ஊறி, வெயிலில் காய்ந்து பலவீனமான அந்தக் கயிறு, “Eaces” என்ற சத்தத்துடன் அறுந்து, அருமையாகப் பேணிப் பாதுகாத்த வாளியையோ அல்லது குடத்தையோ கிணற்றின் ஆழமான பாதாளத்திற்குள் கொண்டு சென்றுவிடும்.
அந்த நொடி, வீட்டில் ஒருவித அமைதி கலந்த பதற்றம் குடிகொள்ளும். இன்றைய காலகட்டத்தில் ஒரு பிளாஸ்டிக் வாளி உடைந்தால் தூக்கி எறிந்துவிட்டு புதிதாக ஒன்றை வாங்குகிறோம். ஆனால் அன்று, ஒரு பித்தளை அல்லது வெண்கலப் பாத்திரம் என்பது ஒரு குடும்பத்தின் சொத்து. அதை அவ்வளவு எளிதில் இழந்துவிட முடியாது. வீட்டில் உள்ள பெரியவர்கள் தலையில் கைவைத்து அமர்ந்துவிடுவார்கள். கிணற்றை எட்டிப் பார்த்தால், அமைதியான நீருக்குள் தங்கள் உழைப்பின் ஒரு பகுதி மூழ்கிக் கிடப்பது தெரியும்.
இப்போது என்ன செய்வது? கிணற்றில் இறங்குவது அசாத்தியம். அப்போதுதான், அந்த ஊரின் ஒரே ஒரு “சூப்பர் ஹீரோ” எல்லோரின் நினைவுக்கும் வருவார்.
ஹீரோ என்ட்ரி கொடுக்கும் ‘பாதாளக் கரண்டி’!
அந்த சூப்பர் ஹீரோவின் பெயர்தான் ‘பாதாளக் கரண்டி’. சில பகுதிகளில் இதை ‘பாதாள சங்கிலி’ அல்லது ‘பாதாளக் கொலுசு’ என்றும் அழைப்பார்கள். இது சாதாரண கரண்டி அல்ல. பார்ப்பதற்கே ஒரு அசுரனைப் போல, கனமான இரும்பினால் செய்யப்பட்டு, நாலாபுறமும் கூரிய கொக்கிகளுடன், ஒரு சிலந்தையின் வலைப் பின்னலைப் போல காட்சியளிக்கும். இதன் எடை மட்டுமே ஒரு சிறுவனைத் தூக்குவதற்கு சமமாக இருக்கும்.
இந்தக் கருவி ஊரில் எல்லோரிடமும் இருக்காது. ஊருக்கே ஒருவரிடம் அல்லது இரண்டு பேரிடம் மட்டுமே இருக்கும். அவர்கள் அதை ஒரு பொக்கிஷம் போல பாதுகாப்பார்கள். கிணற்றில் வாளி விழுந்த குடும்பத்தினர், சோகமான முகத்துடன் பாதாளக் கரண்டி வைத்திருப்பவரின் வீட்டை நோக்கிப் படையெடுப்பார்கள்.
ஆனால், அவர் கேட்டவுடன் கொடுத்துவிட மாட்டார். “அடடா, அது எங்க வெச்சேன்னு தெரியலையே பரண் மேலயா, இல்ல கொல்லையிலயா…” என்று இழுப்பார். இது ஒரு விதமான சமூக கௌரவத்தின் வெளிப்பாடு. தன்னிடம் இருக்கும் ஒரு அரிய பொருளின் மதிப்பை நிலைநாட்டுவதற்கான ஒரு சிறிய நாடகம் அது. நீண்ட கெஞ்சலுக்குப் பிறகு, “சரி சரி… கொண்டு போங்க, ஆனா பத்திரமா திருப்பி கொண்டு வந்துடுங்க” என்ற நிபந்தனையுடன் அந்த ஆயுதத்தை இரவலாகக் கொடுப்பார். சில சமயம், அதற்கு ஈடாக வேறு ஏதேனும் ஒரு பொருளைப் பெற்றுக் கொள்வதும் உண்டு.
ஒரு மீட்புப் பணியின் திருவிழா!
பாதாளக் கரண்டி கைக்கு வந்ததும், அந்த வீடே ஒரு திருவிழாக்கோலம் பூண்டுவிடும். செய்தி காட்டுத்தீ போல பரவி, தெருவில் உள்ள சிறுவர், சிறுமியர், பெண்கள், ஆண்கள் என ஒரு பெரிய கூட்டமே அந்த கிணற்றைச் சுற்றி கூடிவிடும். இது ஒரு நேரடி திரில்லர் படத்தைப் பார்ப்பது போன்ற அனுபவம்.
ஒரு நீளமான, பலமான கயிற்றின் நுனியில் பாதாளக் கரண்டியைக் கட்டி, மெதுவாக கிணற்றுக்குள் இறக்குவார்கள். “க்ளக்… க்ளக்…” என்ற சத்தத்துடன் அது நீருக்குள் மூழ்கி, பாதாளத்தை நோக்கிப் பயணிக்கும். கிணற்றின் ஆழத்திற்குச் சென்றதும், மேலே இருப்பவர் கயிற்றை நாலாபுறமும் அசைத்து, தரையைத் துழாவுவார். ஒவ்வொரு அசைவிற்கும் மேலே இருக்கும் கூட்டத்தின் இதயத்துடிப்பு எகிறும்.
திடீரென, கயிற்றில் ஒரு கனம் தெரியும். கொக்கி எதையோ கவ்விப் பிடித்துவிட்டது என்பதற்கான அறிகுறி அது. “மாட்டிருச்சு… மாட்டிருச்சு!” என்ற உற்சாகக் குரல்கள் ஒலிக்கும். மெதுவாக, மிகவும் கவனமாக கயிற்றை மேலே இழுப்பார்கள். ஒவ்வொரு அங்குலம் கயிறு மேலே வரும்போதும், கூட்டத்தின் ஆவல் விண்ணைத் தொடும்.
வெளியே வருவது தொலைந்து போன அந்த வாளி மட்டும்தானா? இல்லை! பல சமயங்களில், அந்த வாளியுடன் சேர்ந்து பல ஆச்சரியங்களும் வெளிவரும். எப்போதோ பல வருடங்களுக்கு முன் இதே போல கிணற்றில் விழுந்து மறக்கப்பட்ட வேறு ஒருவரின் செம்பு, துருப்பிடித்த பழைய இரும்புப் பாத்திரங்கள், ஏன், சிறுவர்கள் விளையாடும்போது தவறி விழுந்த பம்பரம்கூட சில சமயம் கொக்கியில் மாட்டி வெளியே வரும்.
வெளியே வந்த பொருளைப் பார்த்து, “அட, இது நம்ம தாத்தா காலத்து செம்பாச்சே!” என்று ஒருவர் ஆச்சரியப்பட, “இந்தப் பக்கெட் விழுந்து மூணு மாசம் ஆச்சு, இப்பதான் கெடைச்சுதா!” என்று இன்னொருவர் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட, அந்த இடமே கலகலப்பாக மாறும். தொலைந்த பொருள் கிடைத்த மகிழ்ச்சியை விட, அந்த மீட்புப் பணியில் இருந்த சுவாரசியமும், கூட்டாக ஒரு செயலைச் செய்து முடித்த ஆனந்தமும் மக்களின் முகங்களில் பிரகாசிக்கும்.
கால ஓட்டத்தில் கரைந்து போன கருவி
பிறகு காலம் மாறியது. தொழில்நுட்பம் வளர்ந்தது. ஆழ்துளைக் கிணறுகள் (Borewell) வந்து, வீடுகளின் முற்றத்தில் இருந்த கிணறுகளை மௌனமாக்கின. மோட்டார்களின் சத்தம், கிணற்றடிப் பேச்சுக்களை விழுங்கியது. தண்ணீருக்காகக் காத்திருந்த காலம் போய், தண்ணீர் நமக்காகக் குழாய்களில் காத்திருக்கும் காலம் வந்தது.
கிணறுகளின் பயன்பாடு குறைந்த மூலம், அவை மூடப்பட்டிருந்தன. சில குப்பைக் கிடங்குகளாக மாறின. கிணறுகளையே நம்பி வாழ்ந்த அந்தப் பாதாளக் கரண்டிகளுக்கும் வேலை இல்லாமல் போனது. ஒரு காலத்தில் ஊரின் மீட்பனாக வலம் வந்த அந்த இரும்பு அசுரன், தன் பலத்தையும், பெருமையையும் இழந்து, வீடுகளின் பரண்கள் மீதோ அல்லது கொல்லைப்புறத்திலோ ஒரு மூலையில் அடைக்கலமானான்.
இன்று, அந்தக் கருவிகள் துருப்பிடித்து, தன் கதையைச் சொல்ல ஆளின்றி அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. ஒருவேளை உங்கள் பாட்டியின் வீட்டுப் பரணைச் சுத்தம் செய்யும்போது, சிலந்தி வலைகளுக்கு இடையில், கொக்கிகளுடன் கூடிய ஒரு கனமான இரும்புப் பொருளை நீங்கள் கண்டால், அதை வெறும் பழைய இரும்பாகப் பார்க்காதீர்கள்.
அது ஒரு காலத்தில் ஒரு குடும்பத்தின் கண்ணீரைத் துடைத்திருக்கிறது. ஒரு ஊரையே ஒன்றாகக் கூட்டி வேடிக்கை காட்டியிருக்கிறது. பாதாளத்தின் இருட்டிற்குள் சென்று, தொலைந்து போன நினைவுகளை மீட்டுத் தந்திருக்கிறது. அது வெறும் பாதாளக் கரண்டி அல்ல; அது நம்முடைய பாரம்பரியத்தின், கூட்டு வாழ்க்கையின், எளிமையான சந்தோஷங்களின் ஒரு அழியாத சின்னம்.
அடுத்தமுறை உங்கள் வீட்டுப் பெரியவர்களிடம் கேட்டுப் பாருங்கள், “நம்ம வீட்ல பாதாளக் கரண்டி இருந்துச்சா?” என்று. அவர்கள் கண்களில் விரியும் nostalgics கதைகள், இந்த டிஜிட்டல் உலகை விட சுவாரசியமானதாக இருக்கலாம்.
