ரவீந்திரநாத் தாகூர் – இந்தியாவின் முதல் நோபல் பரிசாளரின் அசாதாரண வாழ்க்கைப் பயணம் என்ன?

ரவீந்திரநாத் தாகூரின் ஆரம்ப கால வாழ்க்கை: ஒரு சிறப்பு குடும்பத்தில் பிறந்த சிறப்பு குழந்தை

காலங்கள் பல கடந்துவிட்டாலும், இந்தியாவின் பண்பாட்டு வரலாற்றில் ரவீந்திரநாத் தாகூரின் பங்களிப்பு என்றென்றும் நினைவில் கொள்ளத்தக்கது. மே 7, 1861-ல் வங்காளத்தின் கல்கத்தாவில் (இப்போதைய கொல்கத்தா) ஜோரசங்கோ மாளிகையில் பிறந்த தாகூர், இந்தியா கண்ட மிகச் சிறந்த பன்முக ஆளுமைகளில் ஒருவராக உயர்ந்தார். மகரிஷி தேவேந்திரநாத் தாகூர் மற்றும் சரளாதேவி ஆகியோரின் மகனாகப் பிறந்த ரவீந்திரநாத், ஒரு வசதியான மற்றும் அறிவார்ந்த குடும்பத்தில் வளர்ந்தார்.

தாகூரின் குடும்பப் பின்னணி குறிப்பிடத்தக்கது. அவரது தாத்தா துவாரகாநாத் தாகூர் ஒரு புகழ்பெற்ற செல்வந்தராகவும், சீர்திருத்தவாதி ராஜாராம் மோகன் ராயின் நெருங்கிய நண்பராகவும் இருந்தார். தாகூரின் தந்தை தேவேந்திரநாத் தாகூர் சமஸ்கிருதம், பாரசீகம், இந்திய மற்றும் மேற்கத்திய தத்துவங்களில் தேர்ச்சி பெற்ற அறிஞராக இருந்தார். பிரம்ம சமாஜக் கொள்கைகளை ஆழமாக நம்பிய தந்தை எழுதிய ‘பிரம்மோ தர்மா’ என்ற நூலை தாகூர் அடிக்கடி படித்து, அதிலிருந்து பெரும் உத்வேகம் பெற்றார்.

சிறுவயதிலேயே, தாகூர் தனது தந்தையுடன் பல பயணங்களை மேற்கொண்டார். 1873-ல், 12 வயதான தாகூர் தனது தந்தையுடன் இமயமலைக்குச் சென்றார். இந்தப் பயணம் இளம் தாகூரின் மனதில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. மலைப் பகுதிகளில் சுதந்திரமாக உலா வந்த அனுபவம், பின்னாளில் அவரது படைப்புகளில் இயற்கையைப் பற்றிய அழகான வர்ணனைகளாக வெளிப்பட்டது. அமிர்தசரஸ், டல்ஹவுசி மலைப்பகுதி, சாந்திநிகேதன் (இங்கு தேவேந்திரநாத்துக்குச் சொந்தமான நிலம் இருந்தது) போன்ற இடங்களுக்கும் அவர் பயணம் செய்தார். இத்தகைய பயணங்களின் தாக்கம் தாகூரின் வாழ்நாள் முழுக்க அவரது படைப்புகளில் பிரதிபலித்தது.

பள்ளிக்கல்வியிலிருந்து விலகலும் சுய கல்வியும்

பாரம்பரிய கல்வி முறையில் அதிக ஆர்வம் காட்டாத தாகூர், 1875-ல் தனது 14-வது வயதில் பள்ளிக்கல்வியிலிருந்து விலகினார். இதே ஆண்டில் அவரது அன்னையார் சரளாதேவியின் மறைவு அவரை மிகவும் பாதித்தது. எனினும், வீட்டிலேயே தனது கல்வியைத் தொடர்ந்த தாகூர், இலக்கியம், தத்துவம், கலைகள் மற்றும் அறிவியல் துறைகளில் ஆழ்ந்த அறிவைப் பெற்றார்.

1879-ல், தாகூர் சட்டம் படிக்க லண்டனுக்குச் சென்றார். ஆனால், பாரம்பரிய கல்வி முறையில் அதிக ஆர்வம் இல்லாததால், ஓராண்டுக்குப் பிறகு அதை விட்டுவிட்டு இந்தியா திரும்பினார். ஆங்கிலக் கல்வி ஒரு நேரடிப் பயனைத் தராவிட்டாலும், மேற்கத்திய இலக்கியம் மற்றும் பண்பாட்டுடன் அவருக்கு ஏற்பட்ட தொடர்பு, பின்னர் அவரது படைப்புகளில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

தனிப்பட்ட வாழ்க்கை: காதல், திருமணம் மற்றும் சோகங்கள்

1883-ல், தாகூர் 22 வயதில் மிருணாளினி தேவியை மணந்தார். இந்தத் திருமணம் தாகூருக்கு ஐந்து குழந்தைகளைக் கொடுத்தது: ரேணுகா, சமிந்திரநாத், ரதீந்திரநாத், மீரா (சூரேந்திரநாத்) மற்றும் பூதிந்திரநாத். எனினும், தாகூரின் வாழ்க்கை பல சோகங்களால் நிறைந்திருந்தது.

1884-ல், தாகூரின் அண்ணி காதம்பரி தேவி தற்கொலை செய்துகொண்டது அவரை மிகவும் பாதித்தது. காதம்பரி தேவி தாகூரின் ஆரம்பகால படைப்புகளுக்கு ஊக்கமளித்து, உற்சாகப்படுத்தியவர். அவரது இழப்பு தாகூரை ஆழ்ந்த துயரத்தில் ஆழ்த்தியது, இது அவரது படைப்புகளில் வெளிப்பட்டது.

அடுத்தடுத்து, தனது மனைவி மிருணாளினி தேவி (1902), மகள் ரேணுகா, இளைய மகன் ஷமிந்திரா, தந்தை, மகள் பேலா, இரு சகோதரர்கள் மற்றும் ஒரே பேரன் நிதிந்திரா ஆகியோரை இழந்தார். இவ்வளவு பெரிய இழப்புகளைச் சந்தித்த போதிலும், தாகூர் தனது ஆக்கபூர்வமான பணிகளைத் தொடர்ந்தார், இது அவரது உள்ளார்ந்த வலிமையைக் காட்டுகிறது.

ஜமீன்தாரியிலிருந்து கல்வி மற்றும் சமூகப் பணிக்கு

1890-ல், தந்தையின் கட்டளையை ஏற்று, குடும்பத்திற்குச் சொந்தமான ஜமீன்கள், பண்ணைகள் மற்றும் நிலங்களின் நிர்வாகப் பொறுப்பை தாகூர் ஏற்றுக்கொண்டார். இந்தப் பொறுப்பு, கிராமப்புற வங்காளத்தில் வாழ்ந்த பல்வேறு சமூகத்தினருடன் நேரடியாகப் பழகும் வாய்ப்பை அவருக்கு அளித்தது. இந்த அனுபவம் சமூக நிலைமைகள் குறித்த ஆழ்ந்த புரிதலை அவருக்கு வழங்கியது, இது அவரது இலக்கியப் படைப்புகளில் பிரதிபலித்தது.

1901-ல், தாகூர் சாந்தி நிகேதனில் தனது முதல் கல்வி நிறுவனத்தைத் தொடங்கினார். பாரம்பரிய இந்திய கல்வி முறையையும் மேற்கத்திய அறிவியல் சிந்தனையையும் இணைக்கும் ஒரு புதுமையான கல்வி முறையை அவர் முன்வைத்தார். இயற்கையுடன் இணைந்த கல்வி, கலைகள் மற்றும் பண்பாட்டின் முக்கியத்துவம், சுதந்திரமான சிந்தனை ஆகியவற்றை அவர் வலியுறுத்தினார்.

1920-21 காலகட்டத்தில், தாகூர் சாந்தி நிகேதனில் விஸ்வபாரதி பல்கலைக்கழகத்தை நிறுவினார். இது வெறும் கல்வி நிறுவனம் மட்டுமல்ல, உலகளாவிய கலாச்சாரப் பரிமாற்றத்திற்கான மையமாகவும் செயல்பட்டது. உலகின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்து அறிஞர்கள் மற்றும் கலைஞர்கள் விஸ்வபாரதிக்கு வந்து, அறிவு மற்றும் கலைகளைப் பரிமாறிக்கொண்டனர்.

கவிஞர், எழுத்தாளர் மற்றும் நோபல் பரிசு வென்ற முதல் ஆசியர்

தாகூரின் படைப்புகள் ஆழமான உணர்வு, தத்துவார்த்த சிந்தனை, மற்றும் மானுட அனுபவங்களின் பரந்த அளவை வெளிப்படுத்தின. அவரது கவிதைகள் இயற்கையின் அழகு, காதல், ஆன்மீகம், மற்றும் சமூக நீதி குறித்த கருத்துக்களை ஆழமாக ஆராய்ந்தன.

தாகூரின் ‘கீதாஞ்சலி’ கவிதைகளின் வங்காள மொழிப் பதிப்பு முதன்முறையாக 1910-ல் வெளியானது. அடுத்து ஆங்கில மொழியில் 1912-ம் ஆண்டில் வெளிவந்தது. இந்த ஆண்டில், அவர் மூன்றாவது முறையாக இங்கிலாந்துக்குப் பயணம் செய்தார். ‘கீதாஞ்சலி’ தொகுப்பு உலகளாவிய புகழ்பெற்றதுடன், 1913-ல் இலக்கியத்துக்கான நோபல் பரிசைப் பெற்றுத் தந்தது. இதன் மூலம், தாகூர் நோபல் பரிசு பெற்ற முதல் ஆசியராகவும், இந்தியராகவும் பெருமை பெற்றார்.

ஆங்கிலேய அரசு தாகூருக்கு ‘நைட்ஹூட்’ விருதை 1915-ல் வழங்கியது. ஆனால், 1919-ல் நடந்த ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலையைக் கண்டித்து, அந்த விருதை அவர் திருப்பிக் கொடுத்தார். இது, காலனித்துவ ஆட்சிக்கு எதிரான அவரது அரசியல் நிலைப்பாட்டை வெளிப்படுத்தியது.

தாகூரின் பல்துறை திறமைகள்

தாகூர் வெறும் கவிஞர் மட்டுமல்ல, அவர் ஒரு சிறந்த நாவலாசிரியர், சிறுகதை எழுத்தாளர், நாடகாசிரியர், இசைக்கலைஞர், ஓவியர் மற்றும் கல்வியாளராகவும் திகழ்ந்தார். அவரது பன்முகத்திறமைகள் இந்தியப் பண்பாட்டின் பல்வேறு அம்சங்களை உள்ளடக்கியிருந்தன.

தாகூர் 41 நாடகங்களை எழுதியதுடன், அவற்றில் பெரும்பாலானவற்றை அவரே இயக்கி, நடித்தும் காட்டினார். அவரது நாடகங்கள் சமூக நீதி, காதல், குடும்ப உறவுகள் ஆகியவற்றைப் பற்றிய கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தின. ‘டாக்கர்’, ‘சித்ரா’, ‘ரெட் ஒலியாண்டர்ஸ்’ போன்ற நாடகங்கள் குறிப்பிடத்தக்கவை.

இசையிலும் தாகூர் தனி முத்திரை பதித்தார். அவர் இயற்றிய 2,000-க்கும் மேற்பட்ட பாடல்கள் ‘ரபீந்திர சங்கீத்’ என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இந்தப் பாடல்கள் வங்காள பாரம்பரிய இசை மற்றும் மேற்கத்திய இசையின் கலவையாக இருந்தன. அவரது பாடல்களில் ஒன்றான ‘ஜன கண மன’ இந்தியாவின் தேசிய கீதமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, மற்றும் ‘அமர் சோனார் பாங்லா’ பின்னர் வங்காளதேசத்தின் தேசிய கீதமாக மாறியது.

1928-ல், தாகூர் தனது 67-வது வயதில் ஓவியம் வரையத் தொடங்கினார். அவரது ஓவியங்கள் நவீன மற்றும் பாரம்பரிய உத்திகளின் கலவையாக இருந்தன. உலகின் பல முக்கிய நகரங்களில் அவரது ஓவியக் கண்காட்சிகள் நடைபெற்றன, இது அவரது கலைத்திறனுக்கு சர்வதேச அங்கீகாரத்தைப் பெற்றுத் தந்தது.

நாட்டுப்பற்றும் தேசிய கீதமும்

தாகூர் ஒரு உண்மையான தேசபக்தராக இருந்தார். அவரது பல படைப்புகள் இந்திய தேசிய உணர்வை வளர்ப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தன. 1911-ல் அவர் எழுதி இசையமைத்த ‘பாரத பாக்ய விதாதா’ என்னும் வங்க மொழிப் பாடலின் முதல் சரணம் சுதந்திர இந்தியாவின் தேசிய கீதமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது.

ஆங்கிலேயர் ஆட்சியின் கீழ், தாகூர் இந்திய கலாச்சாரத்தின் சுயமரியாதையை வலியுறுத்தினார். அவர் தேசிய இயக்கத்தில் நேரடியாக ஈடுபடவில்லை என்றாலும், தனது எழுத்துக்கள் மற்றும் பேச்சுக்கள் மூலம் சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கு ஆதரவளித்தார்.

1915-ல், தாகூர் மகாத்மா காந்தியைச் சாந்தி நிகேதனில் முதன்முறையாகச் சந்தித்தார். இந்தச் சந்திப்பு இரு மகத்தான தலைவர்களுக்கு இடையே ஆழ்ந்த மதிப்பையும் நட்பையும் உருவாக்கியது. அவர்கள் பல விஷயங்களில் கருத்து வேறுபாடு கொண்டிருந்தாலும், இந்தியாவின் எதிர்காலம் குறித்த தங்கள் தொலைநோக்குப் பார்வையைப் பகிர்ந்து கொண்டனர்.

தாகூரின் உலகளாவிய செல்வாக்கு

தாகூர் தனது வாழ்நாளில் பல முறை உலகம் சுற்றிப் பயணம் செய்து, தனது சிந்தனைகளையும் படைப்புகளையும் சர்வதேச அளவில் பரப்பினார். அவர் ஐரோப்பா, அமெரிக்கா, ஆசியா மற்றும் மத்திய கிழக்கின் பல நாடுகளுக்குப் பயணம் செய்து, அங்கு சிறப்புரைகள் நிகழ்த்தினார். இந்தப் பயணங்களின் மூலம், அவர் கலாச்சாரங்களுக்கு இடையேயான புரிதலையும் ஒத்துழைப்பையும் ஊக்குவித்தார்.

ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகம் உள்பட பல வெளிநாட்டு மற்றும் இந்தியப் பல்கலைக்கழகங்கள் தாகூருக்கு கௌரவ டாக்டர் பட்டங்களையும் விருதுகளையும் வழங்கி கௌரவித்தன. அவரது சிந்தனைகள் மற்றும் படைப்புகள் உலகெங்கிலும் உள்ள அறிஞர்கள் மற்றும் கலைஞர்களை ஈர்த்தன.

தாகூரின் மறைவும் அவரது விட்டுச் சென்ற பாரம்பரியமும்

எண்பது ஆண்டு நிறை வாழ்க்கைக்குப் பின் உடல்நலம் குன்றிய தாகூர், ஆகஸ்ட் 7, 1941 அன்று தனது 80-வது வயதில் காலமானார். அவரது மரணம் இந்தியா முழுவதும் பெரும் துயரத்தை ஏற்படுத்தியது, மேலும் உலகெங்கிலும் உள்ள கலை மற்றும் இலக்கிய வட்டாரங்களில் ஒரு பெரிய இழப்பாகக் கருதப்பட்டது.

தாகூரின் படைப்புகள் முப்பது பெருந்தொகுதிகளாகத் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. இதில் கவிதைகள், சிறுகதைகள், நாவல்கள், நாடகங்கள், கட்டுரைத் தொகுதிகள், மற்றும் கல்விச் சிந்தனைகள் அடங்கும். ‘கோரா’, ‘போஸ்ட் மாஸ்டர்’, ‘சஞ்ஜாயிதா’, ‘கீதாஞ்சலி’ ஆகியவை அவரது புகழ்பெற்ற படைப்புகள். இன்றும் அவரது பாடல்கள், கவிதைகள், மற்றும் எழுத்துக்கள் உலகெங்கிலும் கொண்டாடப்படுகின்றன.

தாகூரின் கல்விச் சிந்தனைகள்

தாகூர் ஒரு புரட்சிகரமான கல்வியாளராக இருந்தார். பாரம்பரிய கல்வி முறையில் உள்ள குறைபாடுகளைக் கண்டறிந்த அவர், ஒரு புதிய அணுகுமுறையை முன்மொழிந்தார். திறந்தவெளி வகுப்பறைகள், இயற்கையுடன் இணைந்த கல்வி, கலைகளின் முக்கியத்துவம், மற்றும் மாணவர்களின் தனித்துவமான திறன்களை வளர்ப்பது ஆகியவற்றை அவர் வலியுறுத்தினார்.

சாந்தி நிகேதனில் அவர் நிறுவிய பள்ளியில், மாணவர்கள் மரங்களின் கீழ் அமர்ந்து படித்தனர், இயற்கையுடன் நெருங்கிய தொடர்பில் இருந்தனர், மற்றும் கலைகள், இசை, நடனம் ஆகியவற்றில் ஈடுபட்டனர். இந்தக் கல்வி முறை மாணவர்களின் ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சியை ஊக்குவித்தது, இது தற்போதைய முற்போக்கான கல்வி சிந்தனைகளுக்கு முன்னோடியாக இருந்தது.

ரவீந்திரநாத் தாகூரின் மரபும் இன்றைய இந்தியாவில் அவரது செல்வாக்கும்

தாகூரின் பாரம்பரியம் இன்றும் இந்தியாவில் வலுவாக உள்ளது. அவரது பாடல்கள், கவிதைகள், மற்றும் நாடகங்கள் தொடர்ந்து பள்ளிகள், கல்லூரிகள் மற்றும் கலை நிகழ்ச்சிகளில் பாடப்படுகின்றன மற்றும் நிகழ்த்தப்படுகின்றன. அவரது கல்வி சிந்தனைகள் பல நவீன கல்வி நிறுவனங்களை வடிவமைக்க உதவியுள்ளன.

விஸ்வபாரதி பல்கலைக்கழகம் இன்றும் செயல்பட்டு வருகிறது, சர்வதேச அளவில் புகழ்பெற்ற ஒரு கல்வி நிறுவனமாகத் திகழ்கிறது. தாகூரின் ‘ரபீந்திர சங்கீத்’ இன்றும் வங்காள கலாச்சாரத்தின் முக்கிய அங்கமாக திகழ்கிறது. வங்காளத்தில், தாகூரின் விழாக்கள் ஆண்டுதோறும் கொண்டாடப்படுகின்றன, குறிப்பாக ‘போய்ஷாகி’ என்ற வங்காள புத்தாண்டு விழாவில் அவரது பாடல்கள் மற்றும் கவிதைகள் முக்கிய இடம் பெறுகின்றன.

தாகூர் சர்வதேச அமைதி மற்றும் மனித ஒற்றுமையை வலியுறுத்திய ஒரு தூதுவராகவும் கருதப்படுகிறார். அவரது எழுத்துக்கள் மற்றும் பேச்சுக்கள் மக்களிடையே புரிதலையும் சகிப்புத்தன்மையையும் ஊக்குவித்தன. இன்றைய உலகில், அவரது செய்திகள் மிகவும் பொருத்தமானவையாகத் தோன்றுகின்றன.

தாகூரின் கலைப் படைப்புகளின் தனித்துவம்

தாகூரின் இலக்கியப் படைப்புகள் அவரது சமகாலத்திலிருந்து பல வழிகளில் வேறுபட்டிருந்தன. அவர் பாரம்பரிய வங்காளக் கவிதை வடிவங்களை நவீனப்படுத்தி, புதிய கவிதை வடிவங்களை உருவாக்கினார். அவரது எளிய மொழிநடை ஆழமான உண்மைகளை வெளிப்படுத்தும் திறன் கொண்டிருந்தது.

தாகூரின் கலைப் படைப்புகளில், அவர் கிழக்கு மற்றும் மேற்கத்திய மரபுகளின் சிறந்த கூறுகளை ஒன்றிணைத்தார். அவரது ‘கீதாஞ்சலி’ ஆன்மீக உணர்வு, தனிப்பட்ட அனுபவம் மற்றும் உலகளாவிய சிந்தனையின் ஒரு அற்புதமான கலவையாகும். இது ஒவ்வொரு முறை படிக்கும்போதும் புதிய அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்தும் வகையில் பல அடுக்குகளைக் கொண்டது.

தாகூரின் பாடல்கள் மற்றும் வர்ணனைகளின் தனித்துவம்

தாகூரின் பாடல்கள் அற்புதமான வர்ணனைகளைக் கொண்டிருந்தன. அவரது சொற்களில் இயற்கையின் அழகுகள் உயிர் பெறுகின்றன. மழைக்காலத்தின் தன்மை, வசந்த காலத்தின் துடிப்பு, இலையுதிர் காலத்தின் அமைதி – இவையெல்லாம் அவரது பாடல்களில் துல்லியமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளன.

காதல், துக்கம், மகிழ்ச்சி, துயரம் போன்ற மனித உணர்வுகளை அவர் ஆழமாகப் புரிந்துகொண்டு, அவற்றை தனது படைப்புகளில் நுட்பமாக வெளிப்படுத்தினார். அவரது பாடல்கள் தனிப்பட்ட அனுபவங்களைப் பிரதிபலிப்பவையாக இருந்தாலும், அவை உலகளாவிய அனுபவங்களாக மாறுகின்றன.

தாகூரின் தத்துவங்களும் ஆன்மீகச் சிந்தனைகளும்

தாகூர் ஒரு ஆழ்ந்த தத்துவ சிந்தனையாளராகவும் இருந்தார். அவரது தத்துவங்கள் உபநிடதங்கள் மற்றும் வேதாந்தத்தின் தாக்கத்தைக் கொண்டிருந்தாலும், அவற்றை நவீன சூழலில் புதிய விளக்கங்களுடன் வழங்கினார். கடவுள் மற்றும் மனிதன், இயற்கை மற்றும் மனித சமூகம், தனிமனித சுதந்திரம் மற்றும் சமூகப் பொறுப்பு ஆகியவை குறித்த அவரது சிந்தனைகள் ஆழமானவை.

தாகூர் மதங்களுக்கு இடையிலான புரிதலை ஊக்குவித்து, மதச்சார்பற்ற மனிதநேயத்தை வலியுறுத்தினார். அவரது ஆன்மீகம் வெறுமனே சடங்குகளை நம்பாமல், அன்பு, சேவை மற்றும் அனைத்து உயிர்களுடனும் ஒற்றுமை ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தியது.

நினைவு நாள் கொண்டாட்டங்கள் மற்றும் தாகூரின் பாரம்பரியம்

ரவீந்திரநாத் தாகூரின் பிறந்த நாள் மே 7 ஒவ்வொரு ஆண்டும் இந்தியா முழுவதும், குறிப்பாக வங்காளத்தில், ‘ரபீந்திர ஜயந்தி’ என்ற பெயரில் கொண்டாடப்படுகிறது. இந்த நாளில், பல கலை நிகழ்ச்சிகள், இசை நிகழ்ச்சிகள், கவிதை வாசிப்புகள் மற்றும் தாகூரின் வாழ்க்கை மற்றும் படைப்புகளைக் கொண்டாடும் பல நிகழ்வுகள் நடத்தப்படுகின்றன.

சாந்தி நிகேதனில், ஒவ்வொரு மாதமும் ‘பௌர்ணிமா’ (பூர்ணிமா) நாளில், தாகூரின் பாடல்கள் மற்றும் கவிதைகளை நினைவு கூறும் வகையில் சிறப்பு நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறுகின்றன. ஆண்டுதோறும் டிசம்பர் மாதத்தில் நடைபெறும் ‘போஷ மேளா’, சாந்தி நிகேதனின் முக்கிய விழாவாகக் கொண்டாடப்படுகிறது, அங்கு கலைஞர்கள், அறிஞர்கள் மற்றும் பார்வையாளர்கள் உலகம் முழுவதிலுமிருந்து வருகின்றனர்.

தாகூரின் மீது இன்றைய சமூகத்தின் பார்வை

ரவீந்திரநாத் தாகூர் இன்றும் இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் முக்கிய அடையாளமாகத் திகழ்கிறார். அவரது பாடல்கள், கவிதைகள் மற்றும் நாடகங்கள் தற்போதைய தலைமுறையினரால் தொடர்ந்து ரசிக்கப்படுகின்றன. அவருடைய சிந்தனைகள் மற்றும் கருத்துக்கள் இன்றைய சவால்கள் நிறைந்த உலகில் பொருத்தமானவையாகக் கருதப்படுகின்றன.

நவீன இலக்கியம், திரைப்படம், இசை மற்றும் நாடகத்தில் தாகூரின் படைப்புகளின் தாக்கம் காணப்படுகிறது. பல நவீன எழுத்தாளர்கள் மற்றும் கலைஞர்கள் தாகூரின் படைப்புகளிலிருந்து தொடர்ந்து உத்வேகம் பெறுகின்றனர். அவரது நாவல்கள் மற்றும் சிறுகதைகள் பல திரைப்படங்களாகவும், தொலைக்காட்சித் தொடர்களாகவும் மாற்றப்பட்டுள்ளன.

வீரத் தாத்தா ரவீந்திரநாத் தாகூர்

ரவீந்திரநாத் தாகூர் என்ற ஒரே மனிதரில் கவிஞர், எழுத்தாளர், இசைக்கலைஞர், ஓவியர், கல்வியாளர் மற்றும் சமூக சீர்திருத்தவாதி ஆகிய அனைத்தும் ஒருங்கிணைந்திருந்தன. அவரது பன்முகத்திறமைகள் இந்தியப் பண்பாட்டின் பரந்த அளவைப் பிரதிபலித்தன.

தாகூரின் புகழ் வெறும் இந்தியாவிற்கு மட்டுமல்ல, அது உலகம் முழுவதும் பரவியுள்ளது. உலகின் பல பாகங்களில் அவரது படைப்புகள் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, புதிய ரசிகர்களைத் தொடர்ந்து கவர்ந்து வருகின்றன. அவரது தத்துவங்கள் மற்றும் கருத்துக்கள் உலகளாவிய வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளன.

தாகூர் அவரது நகர்ப்புற மற்றும் மேட்டுக்குடி பின்னணியைத் தாண்டி, கிராமப்புற இந்தியாவின் மனிதர்களையும் அவர்களது வாழ்க்கையையும் ஆழமாகப் புரிந்துகொண்டார். அவரது நாவல்கள் மற்றும் கதைகள் கிராமப்புற சமூகங்களின் துன்பங்கள் மற்றும் வலிமையை எளிதாகச் சித்தரித்தன.

இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் ஜொலிக்கும் நட்சத்திரம்

ரவீந்திரநாத் தாகூர் இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் ஜொலிக்கும் நட்சத்திரமாகத் திகழ்கிறார், அவரது ஒளி இன்றும் தொடர்ந்து பிரகாசிக்கிறது. அவரது வாழ்க்கை மற்றும் படைப்புகள் சாதாரண மக்களுக்கு உத்வேகமூட்டுவதாக உள்ளன, அவரை வெறும் வரலாற்று நபராக அல்லாமல், இன்றும் உயிருடன் இருக்கும் ஒரு இலக்கியப் பாரம்பரியமாக மாற்றுகிறது.

இந்தியாவின் முதல் நோபல் பரிசு பெற்ற தாகூர், உலக அரங்கில் இந்திய அறிவுப் பாரம்பரியத்தை நிலைநிறுத்தியதோடு, தேசிய கீதத்தை இயற்றி இசையமைத்ததன் மூலம் நாட்டின் தேசிய அடையாளத்தையும் வடிவமைத்தார். அவரது கலைப் படைப்புகள், கல்விச் சிந்தனைகள் மற்றும் சமூகப் பணிகள் இந்தியப் பண்பாட்டை வளப்படுத்திய அதே நேரத்தில், உலகளாவிய மதிப்புகளை ஊக்குவித்தன.

தாகூரின் மரணத்திற்குப் பிறகு எண்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, அவரது பாடல்கள் இன்னும் பாடப்படுகின்றன, அவரது கவிதைகள் இன்னும் சொல்லப்படுகின்றன, அவரது எழுத்துக்கள் இன்னும் படிக்கப்படுகின்றன. அவரது விரிவான மற்றும் ஆழமான பங்களிப்பு இந்தியப் பண்பாட்டைச் செதுக்குவதில் முக்கியப் பங்கு வகித்ததோடு, உலகளாவிய கலை, இலக்கியம் மற்றும் கல்விக்கும் பெரும் கொடையாக இருக்கிறது. ரவீந்திரநாத் தாகூர் என்ற மகாகவியின் மேதை இன்றும் நமது இதயங்களில் வாழ்கிறது.