இன்று நீங்கள் அரியலூர் மாவட்டம் வழியாகப் பயணித்தால், ‘கங்கை கொண்ட சோழபுரம்’ என்ற பெயர் பலகையைப் பார்க்கலாம். அமைதியான வயல்வெளிகளுக்கு நடுவே, ஒரு பிரம்மாண்டமான சிவன் கோபுரத்துடன், ஒரு அமைதியான கிராமமாக அது காட்சியளிக்கும். இதைப் பார்க்கும்போது, “ஆஹா, என்னவொரு அழகான பழமையான கோயில்!” என்று ஒரு சுற்றுலாப் பயணியாக நீங்கள் நினைக்கலாம்.
ஆனால், ஒரு நிமிடம் நில்லுங்கள்! உங்கள் கால்களுக்குக் கீழே இருக்கும் அந்த மண், வெறும் மண் அல்ல. அது ஒரு காலத்தில், தெற்காசியா முழுவதையும் தன் கடற்படையால் நடுங்க வைத்த, ரோம் மற்றும் சீனாவுடன் வர்த்தகம் செய்த, உலகையே ஆண்ட ஒரு தமிழ்ப் பேரரசின் தலைநகரம் இருந்த இடம். நீங்கள் நிற்பது, 1000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய உலகின் Wall Street, Washington D.C., மற்றும் Silicon Valley எல்லாம் ஒன்றாக இணைந்த ஒரு உலக மகா நகரத்தின் மீது!
வாருங்கள், வரலாற்றின் பக்கங்களைப் புரட்டி, கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தின் மறைக்கப்பட்ட ரகசியங்களையும், தமிழர்களின் பிரம்மாண்டமான பெருமையையும் தோண்டி எடுப்போம்.
ஒரு பேரரசின் உதயம்: ஏன் ஒரு புதிய தலைநகரம்?
மாபெரும் பேரரசர் இராஜராஜ சோழனின் மகன், முதலாம் இராஜேந்திர சோழன் (கி.பி. 1012-1044). தந்தையை மிஞ்சிய தனயன். அவரது தந்தை தஞ்சைப் பெரிய கோவிலைக் கட்டி ஒரு பெரும் சாதனையை நிகழ்த்தியிருந்தார். ஆனால், இராஜேந்திரன் வெறும் நிழலாக இருக்க விரும்பவில்லை. தன் தந்தை தெற்கை வென்றார் என்றால், வடக்கில் வெற்றி பெறுவதில் அவர் உறுதியாக இருந்தார்.
தன் படைகளை வட இந்தியா நோக்கி அனுப்பினார். நோக்கம், புனித கங்கை நதியின் நீரைக் கொண்டு வருவது மட்டுமல்ல. கங்கை வரை உள்ள அனைத்து அரசுகளையும் வென்று, “இந்த இமயம் முதல் குமரி வரை சோழர்களின் புலிக்கொடி தான் பறக்கும்” என்று உலகிற்கு அறிவிப்பதே உண்மையான நோக்கம். எண்ணியபடியே, வங்காளத்தின் பால வம்ச மன்னர்களை வென்று, கங்கை நீரைக் குடங்களில் சுமந்து, வெற்றி வாகை சூடித் திரும்பியது சோழர் படை.
அந்த வெற்றிக்கு மதிப்பளிக்கும் வகையில், அவருக்கு “கங்கை கொண்ட சோழன்” என்ற பட்டம் கிடைத்தது. அந்தப் பட்டத்தை நிரந்தரமாக்க, அவர் உருவாக்கிய பிரம்மாண்டமான நகரம் தான் “கங்கை கொண்ட சோழபுரம்”. கி.பி. 1023-ல், தஞ்சையிலிருந்து தன் தலைநகரை இங்கு மாற்றினார். அடுத்த 256 ஆண்டுகளுக்கு, சோழப் பேரரசின் அசைக்க முடியாத அதிகார மையமாக இந்த நகரமே விளங்கியது.
உலகையே ஆண்ட தலைநகரின் திகைக்க வைக்கும் ரகசியங்கள்!
கங்கை கொண்ட சோழபுரம் என்பது வெறும் அரண்மனைகளும், கோயிலும் அடங்கிய ஒரு நிர்வாக நகரம் மட்டுமல்ல. அது ஒரு நவீன, திட்டமிட்ட, தன்னிறைவு பெற்ற ஒரு மாநகரம் (Metropolis). அதன் ரகசியங்கள், இன்றைய நவீன பொறியாளர்களையே வியக்க வைக்கின்றன.
பிரியாணியின் பிறப்பிடம் இதுவா? இன்று நாம் சுவைக்கும் பிரியாணியின் ஆரம்ப அடிச்சுவடு, கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தில் தான் இருக்கிறது என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா? இராஜேந்திர சோழன், தன் படைகளை எப்போதும் வலிமையுடன் வைத்திருக்க விரும்பினார். கிட்டத்தட்ட மில்லியன் கணக்கான வீரர்களைக் கொண்ட ஒரு மாபெரும் படையை அவர் வைத்திருந்தார். போர்க்களத்தில் வீரர்களுக்கு உடனடி ஆற்றல் தரும், சத்தான உணவு தேவைப்பட்டது.
அதற்காக, “ஊன் கலந்த நெய் சோறு” (மாமிசம் கலந்த நெய் சாதம்) என்ற ஒரு சிறப்பு உணவை வழங்க ஆணையிட்டார். ஒரே பாத்திரத்தில் அரிசி, இறைச்சி, நெய் மற்றும் மசாலாப் பொருட்களைப் போட்டுக் கொதிக்க வைத்துத் தயாரிக்கப்பட்ட இந்த உணவு, வீரர்களுக்கு மிகுந்த ஆற்றலைக் கொடுத்தது. இந்த “ஊன் சோறு” தான், காலப்போக்கில் பாரசீகத் தாக்கத்தால் இன்று நாம் கொண்டாடும் ‘பிரியாணி’யாக உருவெடுத்தது என்கிறார்கள் வரலாற்று ஆய்வாளர்கள்.
1000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய ‘சூப்பர் மார்க்கெட்’ & ‘மளிகைக் கடை’! ஒரு மாபெரும் இராணுவத்திற்கும், லட்சக்கணக்கான மக்களுக்கும் உணவளிப்பது என்பது ஒரு பெரும் சவால். ஆனால், இராஜேந்திரன் ஒரு தீர்க்கதரிசி. உணவுப் பாதுகாப்பிற்காக, கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தில் ஒரு பிரம்மாண்டமான தானியக் கிடங்கை (Warehouse) அவர் அமைத்தார். அதன் பெயர் “திருபுவன மாதேவி பெருங்காடி”. (திருபுவன மாதேவி என்பது இராஜேந்திர சோழனின் மனைவியின் பெயர்). இது ஒரு சாதாரண கிடங்கு அல்ல. அரிசி, பருப்பு, தானியங்கள் என அனைத்துப் பொருட்களும் இங்கு சேமிக்கப்பட்டு, நகர மக்களுக்கு விநியோகிக்கப்பட்டது. இது ஒருவகையில், இன்றைய சூப்பர் மார்க்கெட்டுகளின் முன்னோடி!
அதுமட்டுமல்ல, நகரத்தில் முறையான கடைகளும் இருந்துள்ளன. அவற்றுக்கு “முடி கொண்ட சோழன் மடிகை” என்று பெயர். இந்த “மடிகை” என்ற வார்த்தைதான், காலப்போக்கில் மருவி, இன்று நாம் பயன்படுத்தும் “மளிகை” என்ற சொல்லாக மாறியது என்பது மொழியியல் ஆய்வாளர்களின் கருத்து.
திகைக்க வைக்கும் நகரத் திட்டமிடல் (Urban Planning)! கங்கை கொண்ட சோழபுரம், தாறுமாறாகக் கட்டப்பட்ட ஒரு நகரம் அல்ல.
- அகன்ற சாலைகள்: பிரதான சாலைகள் 48 அடி அகலத்தில், நேர்த்தியாக அமைக்கப்பட்டிருந்தன. 24 மணி நேரமும் வணிக நிறுவனங்கள் இயங்கின.
- தெருக்களின் அமைப்பு: நகரம், கிழக்கு-மேற்காகவும், வடக்கு-தெற்காகவும் என ஒரு கட்டம் போட்டது போல (Grid System) பிரிக்கப்பட்டிருந்தது. அரண்மனை, அதிகாரிகள், வீரர்கள், வணிகர்கள், கலைஞர்கள் என ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனித் தெருக்கள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன.
- நீண்ட நெடிய கோட்டை: எதிரிகள் எளிதில் நுழைய முடியாதபடி, நகரைச் சுற்றி 6 மைல் நீளம், 6 மைல் அகலத்தில், செங்கற்களால் ஆன ஒரு பிரம்மாண்டமான கோட்டைச் சுவர் எழுப்பப்பட்டது. அதற்கு ‘ராஜேந்திர சோழன் மதில்’ என்றே பெயர். இந்தக் கோட்டையின் வலிமையால், 250 ஆண்டுகள், எந்த ஒரு எதிரிப் படையெடுப்பும் இந்தத் தலைநகரைத் தாக்கியதில்லை!
ஒரு சகாப்தத்தின் சோகமான சரிவு
இவ்வளவு செழிப்பாக, பாதுகாப்பாக, வளமாக இருந்த ஒரு நகரம் இன்று எங்கே போனது?
காலம் மாறியது. சோழப் பேரரசு வலுவிழந்தது. பிற்காலப் பாண்டியர்கள், சோழர்களின் படையெடுப்புகளுக்குப் பழிவாங்கும் விதமாக, கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தைத் தாக்கி, அரண்மனைகளையும், மாட மாளிகைகளையும் தரைமட்டமாக்கினார்கள். வரலாற்றுப் பதிவுகளின்படி, பாண்டியர்கள் இந்த நகரின் செங்கற்களைக் கொண்டு சென்று, தங்கள் கோட்டைகளைக் கட்டிக்கொண்டதாகக் கூறப்படுகிறது.
மிச்சம் மீதி இருந்ததையும், ஆங்கிலேயர் ஆட்சி முழுமையாக அழித்துவிட்டது. இப்பகுதியில் அணைகளைக் கட்டுவதற்காக, கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தின் கோட்டைச் சுவர்களையும், அரண்மனை இடிபாடுகளையும் பெயர்த்தெடுத்து, கருங்கற்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள்.
ஒரு காலத்தில் உலகையே ஆண்ட ஒரு பேரரசின் தலைநகரம், இன்று அந்த ஒற்றைக் கோயிலை மட்டும் தன் கடந்த காலத்தின் சாட்சியாக நிறுத்திவிட்டு, அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.
அடுத்த முறை நீங்கள் கங்கை கொண்ட சோழபுரத்திற்குச் சென்றால், வெறும் கோயிலைப் பார்த்துவிட்டுத் திரும்பி விடாதீர்கள். கண்களை மூடி ஒரு நிமிடம் நில்லுங்கள். குதிரைகளின் குளம்பொலி, வணிகர்களின் சந்தை இரைச்சல், வீரர்களின் போர் முழக்கம், அந்த “ஊன் சோறு” மணக்கும் தெருக்கள் என 1000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய அந்தப் பிரம்மாண்டத்தை மனக்கண்ணில் காண முயற்சி செய்யுங்கள். நீங்கள் நிற்பது ஒரு கிராமத்தில் அல்ல; ஒரு நாகரீகத்தின் உச்சத்தில்! தமிழர்களின் வீரத்திற்கும், அறிவிற்கும், பெருமைக்கும் நினைவுச்சின்னமாக நிற்கும் ஒரு வரலாற்றுப் புதையலின் மீது!
About the Author
