ஜூலை 23 – தியாகி சுப்பிரமணிய சிவா 100வது நினைவு தினம்
“பாரத மாதா கீ ஜே!” என்ற முழக்கம் விண்ணைப் பிளந்த காலம் அது. பாரத அன்னையை அந்நியச் சிறையிலிருந்து மீட்க ஆயிரமாயிரம் இளைஞர்கள் தங்கள் இன்னுயிரை ஈகம் செய்யத் துணிந்திருந்தனர். அந்த காலகட்டத்தில், வெறும் கோஷமாக மட்டுமல்லாமல், அந்த பாரத அன்னைக்கே ஒரு கோவிலை எழுப்பி, அவளை தெய்வமாக வணங்க வேண்டும் என்று கனவு கண்ட ஒரு வீரத்துறவி இருந்தார். அவர் பெயர் சுப்பிரமணிய சிவா. “சிவம் பேசினால் சவமும் வீறுகொண்டு எழும்” என்று மகாகவி பாரதியாராலேயே பாராட்டப்பெற்ற அந்த அனல் பறக்கும் பேச்சாளரின் தியாக வரலாறு, இன்றைய இளைஞர்கள் ஒவ்வொருவரும் அறிய வேண்டிய ஒன்று. வாருங்கள், அந்த மாவீரனின் பாதச்சுவடுகளைப் பின்தொடர்ந்து பயணிப்போம்.
வத்தலக்குண்டில் உதித்த விடுதலைச் சுடர்!
திண்டுக்கல் மாவட்டம், வத்தலக்குண்டு. 1884 ஆம் ஆண்டு, அக்டோபர் 4 ஆம் தேதி, ராஜம் அய்யர் மற்றும் நாகலட்சுமி தம்பதியருக்கு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. பெற்றோர் இட்ட பெயர் சுப்பராமன். ஆனால், விதி அவருக்காக வேறு ஒரு பெயரைத் தேர்ந்தெடுத்து வைத்திருந்தது. ஆன்மீகத்தில் ஈடுபாடு கொண்ட அவர், சதானந்த சுவாமிகள் என்ற குருவைச் சந்தித்தார். அவர்தான் சுப்பராமன் என்ற பெயருடன் ‘சிவம்’ என்ற வார்த்தையைச் சேர்த்து, அவரை ‘சுப்பிரமணிய சிவா’ ஆக்கினார். அந்தப் பெயர்தான் பிற்காலத்தில் ஆங்கிலேய சாம்ராஜ்யத்தையே அசைத்துப் பார்க்கும் ஆற்றலாக மாறியது.
பாரதியார் கல்வி பயின்ற அதே சேதுபதி உயர்நிலைப்பள்ளியில் தனது கல்வியைத் தொடங்கிய சிவா, சிறு வயதிலேயே தமிழ் மொழியின் மீதும், பாரத தேசத்தின் மீதும் தீராத பற்றுக் கொண்டிருந்தார். குடும்பத்தின் வறுமை அவரை திருவனந்தபுரத்திற்குத் துரத்தியது. அங்கே ஒரு சத்திரத்தில் தங்கி, தனது மேற்படிப்பைத் தொடர்ந்தார். ஆனால், புத்தகப் படிப்பு மட்டும் அவர் தாகத்தைத் தணிக்கவில்லை. கொட்டாரக்கரையில் சதானந்த சுவாமிகளிடம் ராஜயோகத்தைக் கற்றுத் தேர்ந்தார். அவர் மனதில் விடுதலைக்கான தாகமும், ஆன்மீகத் தேடலும் ஒருங்கே வளர்ந்தன.
காவியும் கதறலும்: வீரத்துறவியின் உதயம்!
வாழ்க்கை அவரை ஒரு காவல் நிலையத்தில் எழுத்தர் பணிக்குக் கொண்டு சென்றது. ஆனால், ஆங்கிலேயனுக்கு அடிபணிந்து வேலை செய்யும் அந்த வாழ்க்கை, விடுதலை வேட்கை கொண்ட அந்த சிங்கத்திற்குப் பிடிக்கவில்லை. சேர்ந்த மறுநாளே வேலையை உதறித் தள்ளினார். திருவனந்தபுரத்தில், தன்னை ஒத்த எண்ணம் கொண்ட இளைஞர்களை ஒன்று திரட்டி ‘தர்மபுரி பாலன சமாஜம்’ என்ற அமைப்பை உருவாக்கினார். அந்த அமைப்பு ஆங்கிலேய அரசுக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டதால், கேரள மண்ணிலிருந்து அவர் வெளியேற்றப்பட்டார்.
இந்த வெளியேற்றம் அவருக்கு ஒரு தடையாக இருக்கவில்லை, மாறாக ஒரு வாய்ப்பாக அமைந்தது. காவி உடையை அணிந்து, ஒரு வீரத்துறவியாக உருவெடுத்தார். இனி தனது வாழ்க்கை முழுவதும் தேச விடுதலைக்கே என அர்ப்பணித்தார். கால்நடையாகவே ஊர் ஊராகப் பயணம் செய்து, தனது அனல் பறக்கும் பேச்சால் மக்கள் மனதில் உறங்கிக் கிடந்த சுதந்திர நெருப்பை ஊதிப் பெரிதாக்கினார். அவரது பேச்சைக் கேட்க மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாகத் திரண்டனர். அவரது கம்பீரமான தோற்றமும், கணீரென்ற குரலும், வார்த்தைகளில் இருந்த உண்மையும் மக்களை வெகுவாக ஈர்த்தன.
மும்மூர்த்திகளின் சங்கமம்: வ.உ.சி – பாரதி – சிவா!
தூத்துக்குடிக்கு அவர் மேற்கொண்ட பயணம், இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தது. அங்கேதான், செக்கிழுத்த செம்மல் வ.உ.சிதம்பரனாரையும், முண்டாசுக் கவிஞன் பாரதியாரையும் சந்தித்தார். ஒரே லட்சியம், ஒரே சிந்தனை கொண்ட அந்த மூன்று பேரும் நெருங்கிய நண்பர்களானார்கள். இந்த மும்மூர்த்திகளின் கூட்டணி, ஆங்கிலேய அரசுக்கு பெரும் தலைவலியாக மாறியது.
வ.உ.சி.யின் சுதேசிக் கப்பல் முயற்சிக்கு சிவாவின் பேச்சு பெரும் பலமாக அமைந்தது. தொழிலாளர்களை ஒன்று திரட்டி, அவர்களின் உரிமைக்காகப் போராடினார். சென்னை, கொல்கத்தா, தூத்துக்குடி, நெல்லை என அவர் செல்லுமிடமெல்லாம் தொழிலாளர் போராட்டங்கள் வெடித்தன. பத்திரிகைகளில் விடுதலை வேட்கையைத் தூண்டும் கட்டுரைகளை எழுதினார். ராமகிருஷ்ணர் மற்றும் விவேகானந்தரின் எழுத்துக்களைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்து, இளைஞர்களுக்கு ஆன்மீகத்தையும் தேசபக்தியையும் ஒருங்கே ஊட்டினார்.
சிறைச்சாலை தந்த பரிசு: தேசத்திற்காக ஏற்ற தியாக வடு!
சிவாவின் деятельности கண்டு கொதித்தெழுந்த ஆங்கிலேய அரசு, வ.உ.சி.யையும், சிவாவையும் குறிவைத்தது. இருவர் மீதும் ராஜதுரோக வழக்கு தொடரப்பட்டது. அந்த வழக்கில், வ.உ.சி.க்கு 20 ஆண்டுகள் தீவாந்தர தண்டனையும், சுப்பிரமணிய சிவாவுக்கு 10 ஆண்டுகள் கடுங்காவல் தண்டனையும் விதிக்கப்பட்டது. பிற்காலத்தில் மேல்முறையீட்டில் சிவாவின் தண்டனை 6 ஆண்டுகளாகக் குறைக்கப்பட்டது.
சிறை வாழ்க்கை நரகமாக இருந்தது. கொடுமையான வேலைகள், மோசமான உணவு, அதிகாரிகளின் சித்திரவதைகள் என அனைத்தையும் அவர்கள் புன்னகையுடன் ஏற்றுக்கொண்டனர். தோற்றப்பொலிவுடன், கம்பீரமாக சிறைக்குள் நுழைந்த சுப்பிரமணிய சிவா, ஆறு ஆண்டுகள் கழித்து வெளியே வரும்போது, அவரது உடலில் கொடிய தொழுநோய் தொற்றியிருந்தது. தேச விடுதலைக்காகப் போராடிய ஒரு தியாகிக்கு, அந்த சிறைச்சாலை தந்த பரிசு அது!
ஆனால், அந்த நோய் அவரது ஆன்மாவைத் தீண்டவில்லை. தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டதால், ரயில்களில் பயணம் செய்ய அவருக்கு ஆங்கிலேய அரசு தடை விதித்தது. “இந்த நோய் தொற்றுநோய், அதனால் பொதுப் போக்குவரத்தில் பயணிக்கக் கூடாது” என்று சட்டம் பேசியது பிரிட்டிஷ் அரசு. இந்த அநீதியைக் கண்டு அவர் துவண்டுவிடவில்லை. “ரயிலில்தான் பயணிக்கத் தடை, என் கால்களுக்கு இல்லையே!” என்று கர்ஜித்த அந்த வீரத்துகரண், கால்நடையாகவும், கட்டை வண்டியிலுமாகத் தனது பயணத்தைத் தொடர்ந்தார். செல்லும் வழியெங்கும், வெள்ளையர் ஆட்சியின் கொடுமைகளையும், தனக்கு நேர்ந்த அநீதியையும் மக்களுக்கு விளக்கினார். அவரது சிதைந்த உடலைக் கண்டு மக்கள் கண்ணீர் விட்டனர்; அவரது உறுதியான வார்த்தைகளைக் கேட்டு விடுதலை உணர்வு பெற்றனர்.
பாரத மாதாவுக்கு ஒரு கோவில்: ஒரு வீரனின் இறுதி இலட்சியம்!
சிறையிலிருந்து வெளிவந்த பிறகும் அவரது போராட்டம் ஓயவில்லை. ‘ஞானபானு’, ‘பிரபஞ்ச மித்திரன்’, ‘இந்திய தேசாந்திரி’ போன்ற பத்திரிகைகளை நடத்தி, தொடர்ந்து விடுதலைக் கனலை மூட்டினார். 1915-லேயே, “தனித்தமிழில் கட்டுரை எழுதுவோருக்கு 5 ரூபாய் பரிசு” என்று அறிவித்த தனித்தமிழ் பற்றாளர் அவர். பாரதியார் இறந்த பிறகு, அவருக்கு முதன்முதலாக 1924-ல் சென்னையில் நினைவுக் கூட்டம் நடத்தியதும் அவரே.
அவரது வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய கனவு, பாரத அன்னைக்கு ஒரு கோவில் கட்ட வேண்டும் என்பதுதான். தர்மபுரி மாவட்டம் பாப்பாரப்பட்டியில், மக்களின் உதவியுடன் 7 ஏக்கர் நிலத்தை வாங்கினார். அந்த இடத்திற்கு ‘பாரதபுரம்’ என்று பெயர் சூட்டினார். ஜாதி, மத, இன வேறுபாடின்றி அனைவரும் வந்து வழிபடும் ஒரு ஆலயமாக அது இருக்க வேண்டும் என்பது அவரது நோக்கம். இந்த அற்புதமான பணிக்கு அடிக்கல் நாட்ட, தேசபந்து சித்தரஞ்சன் தாஸை நேரில் அழைத்து வந்தார்.
தொழுநோயின் கொடிய வலி ஒருபுறம் உடலை அரித்துத் தின்றாலும், மறுபுறம் பாரத மாதா கோவில் கட்ட நிதி திரட்டுவதற்காக ஊர் ஊராகச் சுற்றினார். அவரது நிலையைக்கண்டு பலர் உதவ முன்வந்தனர். கல்கி சதாசிவம் போன்ற இளைஞர்கள், எந்தவித அருவருப்பும் இன்றி, அவருடன் தங்கி, அவரது புண்களுக்கு மருந்திட்டு சேவை செய்தனர்.
சரித்திரத்தில் கலந்த சிவம்!
தொடர் பயணங்களும், ஓயாத உழைப்பும், கொடிய நோயும் அவரது உடலை மேலும் பலவீனப்படுத்தியது. தனது கனவான பாரத மாதா ஆலயம் முழுமையடைவதைப் பார்க்காமலேயே, 1925 ஆம் ஆண்டு, ஜூலை 23 ஆம் தேதி, அந்த விடுதலைச் சுடர் அணைந்தது. தனது 40வது வயதில், அந்த வீரத்துறவி பாரத அன்னையின் திருவடிகளில் என்றென்றும் ஓய்வெடுத்தார்.
ஆனால், அவர் கண்ட கனவு சாகவில்லை. பல தசாப்தங்களுக்குப் பிறகு, அவரது கனவை நனவாக்கும் வகையில், அதே பாப்பாரப்பட்டியில் 2021-ல் தமிழ்நாடு அரசு சார்பில் பாரத மாதாவுக்கு நினைவாலயம் எழுப்பப்பட்டு, வெண்கலச் சிலை நிறுவப்பட்டது. இன்று, திண்டுக்கல் மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகம் ‘தியாகி சுப்பிரமணிய சிவா மாளிகை’ என்றும், வத்தலக்குண்டு பேருந்து நிலையம் அவர் பெயரிலும் அழைக்கப்பட்டு, அவரது தியாகம் போற்றப்படுகிறது.
சுப்பிரமணிய சிவா என்பவர் ஒரு தனி நபர் அல்ல. அவர் ஒரு தத்துவம். உடல் அழியலாம், ஆனால் கொண்ட கொள்கையும், லட்சியமும் ஒருபோதும் அழிவதில்லை என்பதற்கு அவரே சாட்சி. சிறைக்கொடுமை, சமூகப் புறக்கணிப்பு, கொடிய நோய் என எத்தனையோ தடைகள் வந்தபோதும், தன் லட்சியப் பயணத்திலிருந்து இம்மியளவும் விலகாத அந்த மாமனிதனின் 100வது நினைவு தினத்தில், அவரது தியாகத்தை நினைவுகூர்ந்து, அவர் கனவு கண்ட ஜாதி, மத பேதமற்ற வலிமையான பாரதத்தை உருவாக்க உறுதியேற்போம்!
About the Author
