ஒரு காதல் தோல்வியில் துவண்டு அமர்ந்திருக்கும் இளைஞனுக்கு, “போனால் போகட்டும் போடா…” என்று தோள் தட்டுகிறது ஒரு பாட்டு. வாழ்க்கையின் ஏற்ற இறக்கங்களில் குழம்பி நிற்கும் ஒருவருக்கு, “மயக்கமா, கலக்கமா…” என்று வழி காட்டுகிறது ஒரு பாட்டு. இறைவனின் பாதங்களில் சரணடைய நினைக்கும் பக்தனுக்கு, “உள்ளம் உருகுதய்யா முருகா…” என்று உருகுகிறது ஒரு பாட்டு. இந்த ஒவ்வொரு உணர்வுக்கும், ஒவ்வொரு சூழலுக்கும், ஒரு குரல் நம் காதுகளில் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்தக் குரலுக்குச் சொந்தக்காரர், தமிழ் சினிமாவின் ஆன்மாவைத் தன் வரிகளால் நிரப்பிய கவியரசர் கண்ணதாசன்.
ஜூன் 24. தமிழ் மொழியின் தன்னிகரில்லா கவிஞன், தனது பேனாவால் பாமர மக்களின் வாழ்வியலுக்குத் தத்துவம் எழுதிய அந்த மாபெரும் கலைஞனின் பிறந்தநாள். 4000-க்கும் மேற்பட்ட கவிதைகள், 5000-த்திற்கும் அதிகமான திரையிசைப் பாடல்கள் என, அவர் விட்டுச் சென்றது வெறும் படைப்புகளை மட்டுமல்ல; தலைமுறைகள் கடந்தும் தமிழர்களின் உணர்வுகளோடு உறவாடும் ஒரு வாழ்வியல் பொக்கிஷத்தை. வாருங்கள், அந்த கவியரசனை இந்த நாளில் நினைவுகூர்வோம்.
எழுத்தின் தவம்: கண்ணதாசனின் விசித்திரமான பழக்கங்கள்
கண்ணதாசனின் ஒவ்வொரு பாடலும் ஒரு தவம். அந்தத் தவத்தை அவர் மேற்கொண்ட விதம் மிகவும் சுவாரஸ்யமானது.
- நடந்தே எழுதிய சரித்திரம்: கண்ணதாசனிடம் பாடல் எழுத இசையமைப்பாளர்கள் அமர்ந்தால், அவர்கள் ஒரு விசித்திரமான காட்சியைக் காண்பார்கள். கவிஞர், ஒருபோதும் ஓரிடத்தில் அமர்ந்து எழுத மாட்டார். வேட்டியின் நுனியை ஒரு கையால் பிடித்தபடி, அந்த அறைக்குள் மெதுவாக நடந்துகொண்டே இருப்பார். நடக்க நடக்கத்தான், சிந்தனை ஊற்றெடுக்கும் என்பது அவரது நம்பிக்கை. அவர் சொல்லச் சொல்ல, உதவியாளர் அதைக் காகிதத்தில் வடித்துக் கொள்வார். தமிழ் சினிமாவின் பல காலத்தால் அழியாத பாடல்கள், இப்படி அவர் நடந்துகொண்டே பிரசவித்தவைதான்.
- கவிதைக்குச் மரியாதை: “செய்யும் தொழிலே தெய்வம்” என்பதற்கு இலக்கணமாக வாழ்ந்தவர் கண்ணதாசன். கவிதை எழுதுவதை ஒரு புனிதமான செயலாக அவர் கருதினார். அதனால், பாடல்களையோ, கவிதைகளையோ எழுதும்போது, அவர் ஒருபோதும் காலில் காலணிகளை அணிய மாட்டாராம். தன் கலையின் மீது அவர் வைத்திருந்த மரியாதையின் வெளிப்பாடு அது.
- கம்பனும், பாரதியும்: கண்ணதாசனிடம், “உங்கள் கவிதை ஆற்றலின் ஆதாரம் எது?” என்று கேட்டால், அவர் தயங்காமல் சுட்டிக்காட்டுவது ‘கம்பராமாயணம்’. கம்பனையும், பாரதியாரையும் தனது மானசீக குருவாக ஏற்றுக்கொண்டவர் அவர். அவர்களின் செறிவான இலக்கிய வரிகளை, பாமரனுக்கும் புரியும் எளிய மொழியில், தனது பாடல்களின் ஊடாகக் கொண்டு சேர்த்ததுதான் கண்ணதாசனின் தனித்துவம்.
வாழ்வின் ஒவ்வொரு நிலைக்கும் ஒரு பாடல்: கண்ணதாசனின் தத்துவங்கள்
கண்ணதாசன் ஒரு திரையிசைப் பாடலாசிரியர் மட்டுமல்ல. அவர் ஒரு நடமாடும் தத்துவஞானி. மனித வாழ்வின் அத்தனை கட்டங்களையும் அவர் தன் பாடல்களில் பதிவு செய்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறார்.
- காதலுக்கு: ‘அவளுக்கென்ன, அழகிய முகம்’ என்று காதலின் பரவசத்தைப் பாடிய அதே பேனாதான், பிரிவின் துயரில், ‘சொன்னது நீதானா, சொல், சொல்’ என்றும் உருகியது.
- தத்துவத்திற்கு: ‘வீடு வரை உறவு, வீதி வரை மனைவி, காடு வரை பிள்ளை, கடைசி வரை யாரோ’ என்ற வரியில், வாழ்க்கையின் நிலையாமையைச் சில வார்த்தைகளில் சொன்னார். ‘பரமசிவன் கழுத்தில் இருந்து பாம்பு கேட்டது, கருடா சௌக்கியமா’ என்று பாடி, சமூகத்தின் ஏற்றத்தாழ்வுகளை எள்ளலுடன் கேள்வி கேட்டார்.
- நம்பிக்கைக்கு: வாழ்க்கை சறுக்கல்களைச் சந்தித்தவர்களுக்காக, ‘மயக்கமா, கலக்கமா, மனதிலே குழப்பமா’ என்று கேட்டு, ‘வாழ்க்கை என்றால் ஆயிரம் இருக்கும், வாசல் தோறும் வேதனை இருக்கும், வந்த துன்பம் எதுவென்றாலும், வாடி நின்றால் ஓடுவதில்லை’ என்று நம்பிக்கை ஊட்டினார்.
அவரது சொந்த வாழ்க்கையின் அனுபவங்களை, அதன் வலிகளை, வெற்றிகளை, தோல்விகளை, அவர் ஒளிவுமறைவின்றித் அவரது பாடல்களில் பதிவு செய்ததால்தான், அவை இன்றும் ஒவ்வொருவரின் வாழ்வோடும் பொருந்திப் போகின்றன.
கவிஞரின் குறும்புகளும், பெருந்தன்மையும்
கம்பீரமான கவிஞருக்குள், ஒரு குறும்புக்கார சிறுவனும் ஒளிந்திருந்தான். ஒருமுறை, தன் நண்பர்களை வம்பிழுக்க நினைத்த கண்ணதாசன், ஒவ்வொருவருக்கும் தொலைபேசியில் அழைத்து, “கண்ணதாசன் இறந்துவிட்டார்” என்று அவரே கூறிவிட்டு இணைப்பைத் துண்டித்துவிட்டாராம். நண்பர்கள் அனைவரும் பதறி அடித்து, அழுதுகொண்டே அவர் வீட்டை நோக்கி ஓடி வர, வாசலில் நின்று அனைவரையும் பார்த்துச் சிரித்துக் கேலி செய்தாராம் அந்த மாமனிதர்.
அதே சமயம், தன் கலையின் மீது வைக்கும் விமர்சனங்களை அவர் பெருந்தன்மையுடன் எதிர்கொண்டார். ஒருமுறை, கல்லூரிப் பேராசிரியை ஒருவர், வானொலியில், “திரையிசைப் பாடல்களும், இலக்கியமும்” என்ற தலைப்பில், கண்ணதாசனின் பாடல்கள், எந்தெந்த சங்க இலக்கியங்களில் இருந்தும், இதிகாசங்களில் இருந்தும் எடுக்கப்பட்டவை என்பதைச் சுட்டிக்காட்டிப் பேசியிருக்கிறார்.
அந்த நிகழ்ச்சி ஒலிபரப்பானதும், அந்தப் பேராசிரியைக்கு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. மறுமுனையில், “நான் கண்ணதாசன் பேசுகிறேன்” என்ற குரல். பதறிப்போன பேராசிரியையிடம், கவிஞர் மிக மென்மையாகக் கூறினார், “அம்மா, உங்கள் பேச்சைக் கேட்டேன். மிகவும் அற்புதமாக ஆராய்ந்து பேசியிருந்தீர்கள். உங்களுக்கு என் வாழ்த்துக்கள். ஆனால், ஒரு சிறிய விஷயம்… நம் மொழியில் உள்ள கம்பனும், வள்ளுவளும், சங்க இலக்கியங்களும் படித்தவர்களான உங்களுடனே நின்றுவிடுகின்றன. அவற்றின் சாரத்தை, பாமரனுக்கும் புரியும் எளிய மொழியில் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்பதற்காகத்தான், நான் அவர்கள் அப்படி எழுதுகிறேன்” என்று கூறி, ஒரு பாடலையும் உதாரணமாக விளக்கினாராம். கண்ணதாசனின் அந்தப் பெருந்தன்மையான பதிலைக் கேட்டு, அந்தப் பேராசிரியை நெகிழ்ந்து போனாராம்.
‘கண்ணே கலைமானே’: ஒரு சகாப்தத்தின் இறுதிப் பாடல்
ஒரு காலகட்டத்தில், சினிமாவுக்குப் பாட்டு எழுதியது போதும் என்று கண்ணதாசன் நினைக்கத் தொடங்கினார். இசையமைப்பாளர் எம்.எஸ்.விஸ்வநாதனுக்கு ஒரு பாடலை எழுதிக் கொடுத்துவிட்டு, “இதுதான் என் கடைசிப் பாட்டு” என்று கூறிவிட்டாராம். ஆனால், அதன் பிறகு, இயக்குநர் பாலுமகேந்திராவும், இசையமைப்பாளர் இளையராஜாவும், தங்கள் ‘மூன்றாம் பிறை’ படத்திற்காக அவசரமாக ஒரு பாடல் வேண்டும் என்று கேட்டபோது, அவரால் மறுக்க முடியவில்லை.
உடல்நலம் குன்றியிருந்த நிலையிலும், மருத்துவமனையில் இருந்தபடியே, அந்தப் படத்தின் சூழலைக் கேட்டு, அவர் எழுதிய அந்தப் பாடல்தான், இன்றும் தாய்மையின் தாலாட்டாக ஒலிக்கும் ‘கண்ணே கலைமானே’. அந்தப் பாடலை எழுதிக் கொடுத்துவிட்டு, “இதுதான் என் உண்மையான கடைசிப் பாடல்” என்று அவர் கூறினாராம். அவர் வாக்குப் பலித்தது. அதன் பிறகு, அந்தப் பேனா আর எழுதவேயில்லை.
நினைவுகளில் வாழும் கவியரசன்
கண்ணதாசன் என்ற மனிதர், இந்த மண்ணை விட்டு மறைந்து பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. ஆனால், கவியரசர் என்ற ஆளுமை, நம் நினைவுகளிலும், உணர்வுகளிலும், நாம் முணுமுணுக்கும் ஒவ்வொரு பாடலும் வாழ்ந்துகொண்டே இருக்கிறார். ஒரு தோல்வியில் துவளும்போது நம்பிக்கையாக, ஒரு கொண்டாட்டத்தில் குதூகலமாக, ஒரு தனிமையில் தோழனாக, ஒரு குழப்பத்தில் வழிகாட்டியாக, கண்ணதாசன் தன் வரிகளால் நம்மோடு உரையாடிக்கொண்டே இருக்கிறார்.
தமிழ் மொழி உள்ளவரை, மனித உணர்வுகள் உள்ளவரை, அந்தக் கவியரசனின் புகழ் நிலைத்திருக்கும்.
பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள், கவியரசரே!
