நேர்மையின் சிகரத்தை அடைந்த ஏழைத் தாயின் மகன் - ஒரு அற்புதமான வாழ்க்கைப் பாடம்

850

மகாராஜாவின் ஆட்சி

பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு, தமிழகத்தின் ஒரு பகுதியில் அமைந்திருந்த செழிப்பான நாட்டில், தர்மநெறி தவறாத ஒரு மகாராஜா ஆட்சி செய்து வந்தார். அவரது ஆட்சியில் விவசாயம் செழித்தது, வணிகம் பெருகியது, கலைகள் வளர்ந்தன. மக்கள் பசியின்றி, வறுமையின்றி வாழ்ந்தனர்.

அந்த மன்னர் தினமும் சாதாரண உடையில் மக்களிடையே சென்று, அவர்களின் குறைகளை கேட்டறிந்து, உடனுக்குடன் தீர்வு காண்பார். அவரது நீதி நெறி தவறாத ஆட்சியில் மக்கள் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து வந்தனர்.

நாட்கள் நகர நகர, மகாராஜாவுக்கு வயது முதிர்ந்தது. அரசவை அமைச்சர்கள் பலமுறை திருமணம் செய்து கொள்ளுமாறு வற்புறுத்தினர். ஆனால் மகாராஜாவோ, “என் நாட்டு மக்களே என் குழந்தைகள். அவர்களின் நலனே என் முதற்கடமை” என்று கூறி மறுத்து விட்டார்.

ஆனால் நாட்டின் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய சிந்தனை அவரை வாட்டியது. “எனக்குப் பின் யார் இந்த நாட்டை ஆள்வது? அவர் நேர்மையானவராக இருப்பாரா? மக்களை அன்போடு ஆள்வாரா?” என்ற கேள்விகள் அவர் மனதை அலைக்கழித்தன.

ஒரு நாள் இரவு, மகாராஜா தன் அரண்மனைத் தோட்டத்தில் உலாவிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது ஒரு சிறு செடியின் முளைப்பைக் கண்டார். அந்த முளையிலிருந்து ஒரு புதிய யோசனை அவர் மனதில் உதித்தது.

உடனே தன் அமைச்சர்களை அழைத்து, “நாட்டிலுள்ள 18 முதல் 25 வயதுக்குட்பட்ட அனைத்து இளைஞர்களையும் அடுத்த பௌர்ணமி நாளன்று அரண்மனைக்கு வரவழைக்க ஏற்பாடு செய்யுங்கள்” என்று உத்தரவிட்டார்.

குறிப்பிட்ட நாளன்று, நாட்டின் நான்கு திசைகளிலிருந்தும் ஆயிரக்கணக்கான இளைஞர்கள் அரண்மனைக்கு வந்தனர். அவர்களில் பெரும்பாலானோர் பணக்கார குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். சிலர் நடுத்தர வர்க்கத்தினர். மிகச் சிலரே ஏழைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.

அந்த கூட்டத்தில் ராமன் என்ற ஏழைத் தாயின் மகனும் இருந்தான். அவன் தன் தாயுடன் நகரின் ஓரத்தில் ஒரு சிறிய குடிசையில் வசித்து வந்தான். தினக்கூலி வேலை செய்து தன் தாயைக் காப்பாற்றி வந்தான்.

மகாராஜா தன் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்து, அனைத்து இளைஞர்களையும் ஆழமாகப் பார்த்தார். பிறகு எழுந்து நின்று பேசத் தொடங்கினார்:

“என் அன்பு மக்களே! நான் வயதாகி விட்டேன். எனக்குப் பின் இந்த நாட்டை ஆள ஒரு நல்ல மன்னன் தேவை. அதற்காகத்தான் உங்களை அழைத்துள்ளேன். உங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு விதை வழங்கப்படும். அதை நீங்கள் உங்கள் வீட்டில் நட்டு, ஒரு மாதம் பராமரித்து, வளர்த்து வர வேண்டும். யார் சிறந்த முறையில் செடியை வளர்த்து வருகிறார்களோ, அவர்களே அடுத்த மன்னராக தேர்ந்தெடுக்கப்படுவார்!”

அரண்மனை அதிகாரிகள் ஒவ்வொரு இளைஞருக்கும் ஒரு சிறிய பை வழங்கினர். அதில் ஒரு தங்க நிற விதை இருந்தது. அனைவரும் ஆர்வத்துடன் அந்த விதையை பெற்றுக் கொண்டனர்.

பணக்கார வீட்டு இளைஞர்கள் சிலர், “நாங்கள் சிறந்த தோட்டக்கலை நிபுணர்களை அமர்த்துவோம்” என்றனர். வேறு சிலர், “விலை உயர்ந்த உரங்களைப் பயன்படுத்துவோம்” என்று திட்டமிட்டனர். மற்றும் சிலர், “வெளிநாட்டு தொழில்நுட்பங்களைக் கொண்டு வருவோம்” என்று பேசிக் கொண்டனர்.

ராமன் தன் விதையுடன் வீடு திரும்பினான். அவனது தாய் லட்சுமி அன்புடன் வரவேற்றாள். “என்ன மகனே, ஏதோ சந்தோஷமாக இருக்கிறாய்?” என்று கேட்டாள்.

ராமன் நடந்தவற்றை விளக்கினான். “அம்மா, இந்த விதையை நான் நன்றாக பராமரிக்க வேண்டும். நமக்கு பெரிய தோட்டமோ, விலையுயர்ந்த உரங்களோ இல்லை. ஆனால் என் உழைப்பையும், அன்பையும் கொடுத்து இதை வளர்ப்பேன்” என்றான்.

ராமன் தன் வீட்டின் முன்புறம் இருந்த சிறிய இடத்தில் நல்ல மண்ணைக் கொண்டு நிரப்பினான். விதையை கவனமாக நட்டு, தினமும் காலையும் மாலையும் தண்ணீர் ஊற்றினான். வேலைக்குச் செல்லும் முன்பும், திரும்பி வந்த பின்பும் செடியைக் கவனித்தான்.

ஆனால் ஒரு வாரம் கழிந்தும் எந்த மாற்றமும் இல்லை. பத்து நாட்கள்… பதினைந்து நாட்கள்… ஒரு துளிர் கூட முளைக்கவில்லை. ராமன் கவலையடைந்தான்.

“அம்மா, நான் என்ன தவறு செய்கிறேனோ தெரியவில்லை. விதை முளைக்கவே இல்லை” என்று வருத்தத்துடன் கூறினான்.

லட்சுமி மகனை ஆறுதல்படுத்தினாள். “மகனே, நீ உன்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்கிறாய். உன் முயற்சியில் குறைவில்லை. இது நம் கையில் இல்லாத விஷயம். ஆனால் ஒன்று மட்டும் நினைவில் கொள் – எப்போதும் உண்மையை மட்டுமே பேசு.”

ஒரு மாதம் முடிந்தது. மீண்டும் அனைத்து இளைஞர்களும் அரண்மனைக்கு வந்தனர். ஒவ்வொருவரும் அழகான செடிகளுடன் வந்திருந்தனர். சிலர் பெரிய மரக்கன்றுகள், சிலர் பூச்செடிகள், வேறு சிலர் காய்கறிச் செடிகள் என பலவிதமான செடிகளைக் கொண்டு வந்திருந்தனர்.

ராமன் மட்டும் வெறும் மண் சட்டியுடன் வந்தான். பலரும் அவனைப் பார்த்து கேலி செய்தனர். “இவன் என்ன செடியே இல்லாமல் வந்திருக்கிறான்” என்று சிரித்தனர்.

மகாராஜா ஒவ்வொரு செடியையும் நுணுக்கமாக ஆய்வு செய்தார். அழகான மலர்கள், பசுமையான இலைகள், உயரமான தண்டுகள் என அனைத்தையும் கவனித்தார். ஆனால் அவரது முகத்தில் ஏதோ ஒரு கவலை தெரிந்தது.

கடைசியாக ராமனிடம் வந்தார். “மகனே, உன் செடி எங்கே?” என்று கேட்டார்.

ராமன் தலை குனிந்தபடி, “மகாராஜா, நான் தினமும் காலையும் மாலையும் தண்ணீர் ஊற்றினேன். நல்ல மண் போட்டேன். பாட்டு பாடி பராமரித்தேன். ஆனால்…” அவன் குரல் தழுதழுத்தது.

“ஆனால் என்ன மகனே?” மகாராஜா அன்புடன் கேட்டார்.

“மகாராஜா, என்னால் செடியை வளர்க்க முடியவில்லை. விதை முளைக்கவே இல்லை. என் தாய் சொன்னார் உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்று. அதனால் வெறும் மண் சட்டியுடன் வந்துள்ளேன். என்னை மன்னித்து விடுங்கள்” என்று கண்களில் நீர் மல்க கூறினான்.

திடீரென்று மகாராஜாவின் முகம் மலர்ந்தது. பெருங்குரலில் அறிவித்தார்:

“நான் கொடுத்த விதைகள் அனைத்தும் வேகவைத்தவை. அவை ஒருபோதும் முளைக்காது. ஆனால் உங்களில் பலர் வேறு செடிகளை கொண்டு வந்து என்னை ஏமாற்ற முயன்றீர்கள். ஆனால் இந்த ராமன் மட்டுமே உண்மையைப் பேசினான்.”

அரண்மனை முழுவதும் அமைதி நிலவியது. மகாராஜா தொடர்ந்தார்:

“ஒரு நாட்டின் மன்னன் நேர்மையானவனாக இருக்க வேண்டும். உண்மையே பேச வேண்டும். மக்களை ஏமாற்றக் கூடாது. ராமன் தன் வறுமையிலும் நேர்மையை விடவில்லை. எனவே இவனே என் வாரிசு!”

ராமனை அருகில் அழைத்த மகாராஜா, தன் கிரீடத்தை அவன் தலையில் சூட்டினார். அரண்மனை முழுவதும் “ராமன் மகாராஜா கி ஜெய்” என்ற கோஷங்கள் எழுந்தன.

ராமன் தன் தாய் லட்சுமியை அரண்மனைக்கு அழைத்து வந்தான். ஆனால் அவன் வாழ்க்கை முறையை மாற்றிக் கொள்ளவில்லை. எளிமையாக வாழ்ந்தான். மக்களிடம் நேரடியாகச் சென்று அவர்களின் குறைகளைக் கேட்டறிந்தான்.