"ஃபிரைடு ரைஸ், பிரியாணி" மட்டும்தானா? சோற்றுக்கு 27 பெயர்கள் வைத்த நம் முன்னோர்களின் தமிழ் அறிவைக் கண்டால் வியந்து போவீர்கள்!

447

மறந்து போன நம் மொழி வளம்!

இன்றைய அவசர உலகில், நம் அன்றாட உரையாடல்களில் ஆங்கிலம் கலப்பது சாதாரணமாகிவிட்டது. குறிப்பாக, நம் பசியைப் போக்கும் அமுதமான சோற்றைக் கூட, நாம் ‘ரைஸ்’ என்றுதான் சாதாரணமாக அழைக்கிறோம். ஆனால், நாம் வெறும் ‘ரைஸ்’ என்று சுருக்கிவிட்ட அந்த அற்புத உணவுக்கு, நம் தாய்மொழியாம் தமிழில் 27 பெயர்கள் இருந்தன என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா? ஆம், நீங்கள் படித்தது சரிதான். இருபத்தி ஏழு பெயர்கள்!

இதை அறியும்போது, நம் முன்னோர்களான ஆதித்தமிழர்கள், மொழியை எவ்வளவு நேசித்திருக்கிறார்கள், வாழ்வியலின் ஒவ்வொரு அங்கத்தையும் எவ்வளவு நுட்பமாகப் பிரித்துப் பார்த்திருக்கிறார்கள் என்ற வியப்பு நம்மை ஆட்கொள்கிறது. வாருங்கள், நம் வேர்களைத் தேடி ஒரு சுவாரசியமான மொழிப் பயணம் மேற்கொள்வோம்.

பெயர் மட்டுமல்ல, ஒவ்வொன்றும் ஒரு காரணம்: சூடாமணி நிகண்டு சொல்லும் சோற்றின் பெயர்கள்!

சங்க காலத்தில் இயற்றப்பட்ட நிகண்டுகள், ஒரு சொல்லுக்குரிய பல பொருட்களைத் தொகுத்துக் கூறும் நூல்களாகும். அவற்றுள் ஒன்றான ‘சூடாமணி நிகண்டு’ தான், நாம் உண்ணும் சோற்றுக்கு இத்தனை பெயர்கள் இருப்பதாகப் பதிவு செய்துள்ளது. அந்தப் பெயர்கள் வெறும் சொற்கள் அல்ல; அவை ஒவ்வொன்றும் சோற்றின் தன்மை, அதன் பயன்பாடு, மற்றும் சூழல் சார்ந்து அமைந்தவை.

இதோ அந்த 27 அழகிய தமிழ்ப் பெயர்களின் அகர வரிசைப் பட்டியல்:

அசனம் (Asanam): பொதுவாக உணவு, சாப்பாடு ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் சொல். விருந்துகளில் பரிமாறப்படும் உணவைக் குறிக்க இந்தச் சொல் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.
அடிசில் (Adisil): ‘அடுதல்’ என்றால் சமைத்தல். அதனால், அடுப்பில் வைத்துச் சமைக்கப்பட்ட எந்த உணவும் அடிசில்தான். குறிப்பாக, பக்குவமாகச் சமைக்கப்பட்ட சோற்றையும், விருந்துணவையும் இது குறிக்கும். சங்க இலக்கியங்களில் ‘பைங்கண் யானை பசித்தெனத் அவரது கைம்மாறு வேண்டா அடிசில்’ என இது கையாளப்பட்டுள்ளது.
அமலை (Amalai): திரளாகவும், கூட்டமாகவும் இருக்கும் சோற்றைக் குறிக்கும் சொல் இது. கோயில் திருவிழாக்களில் திரளான மக்களுக்குப் பரிமாறப்படும் அன்னத்தைக் குறிக்க இந்தச் சொல் மிகப்பொருத்தமானது.
அயினி (Ayini): இதுவும் உணவையே குறிக்கும் ஒரு பழந்தமிழ்ச் சொல். குறிப்பாக, பயணத்தின்போது எடுத்துச் செல்லும் கட்டுச்சோற்றையும் இது குறித்ததாகச் சில ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
அன்னம் (Annam): இது நாம் அனைவரும் அறிந்த சொல். வடமொழித் தாக்கத்தால் வந்ததாகக் கருதப்பட்டாலும், இது தூய தமிழ்ச் சொல்லே என வாதிடும் அறிஞர்களும் உண்டு. ‘அன்னமிட்ட கை’ என்று நன்றியோடு குறிப்பிடும் அளவுக்கு, இது மரியாதைக்குரிய சொல்லாக விளங்குகிறது. ‘அன்னதானம்’ என்ற சொல்லில் இதன் சிறப்பு வெளிப்படுகிறது.
உண்டி (Undi): ‘உண்’ என்ற வினையடியிலிருந்து பிறந்தது. உண்ணப்படும் பொருள் எதுவோ, அதுவே உண்டி. “உண்டி கொடுத்தோர் உயிர் கொடுத்தோரே” என்ற புறநானூற்று வரி, இதன் ஆழத்தை நமக்கு உணர்த்துகிறது.
உணா (Unaa): இதுவும் உணவையே குறிக்கும் மற்றொரு சொல். உண்ணுதல் என்ற பொருளின் அடிப்படையில் உருவானது.
ஊண் (Oon): உணவு, இறைச்சி ஆகிய இரண்டையும் குறிக்கப் பயன்பட்ட சொல். ‘ஊனைத் தின்று ஊனைப் பெருக்குதல்’ போன்ற வரிகளில் இது இறைச்சியையும், மற்ற இடங்களில் உணவையும் குறிக்கிறது.
ஓதனம் (Odhanam): இதுவும் சோற்றைக் குறிக்கும் ஒரு பெயராக நிகண்டில் இடம்பெற்றுள்ளது.
கூழ் (Koozh): நீர்த்தன்மையுடன் காய்ச்சப்பட்ட உணவு. இது வெறும் சோற்றை மட்டும் குறிக்காமல், கேழ்வரகு, கம்பு போன்ற தானியங்களில் செய்யப்படும் கஞ்சியையும் குறிக்கும். பழந்தமிழரின் மிக எளிய, ஆனால் சத்து நிறைந்த உணவுகளில் இது முக்கியமானது.

சரு (Saru): யாகங்களில் படைக்கப்படும் ஹவிஸ் என்னும் சோற்றுக்கு இந்தப் பெயர் உண்டு. இது தெய்வீகத்தன்மையோடு தொடர்புடைய சொல்லாகப் பார்க்கப்படுகிறது.
சொன்றி (Sondri): சோறு என்பதன் மற்றொரு வடிவம். “குழிவிழுந்த சொன்றி” போன்ற சொற்றொடர்கள் கிராமப்புறங்களில் இன்றும் புழக்கத்தில் உள்ளன.
சோறு (Soru): இதுவே இன்று நாம் பரவலாகப் பயன்படுத்தும் சொல். நம் வாழ்வோடு இரண்டறக் கலந்த சொல் இது. “சோறு கண்ட இடம் சொர்க்கம்” என்ற பழமொழி, இதன் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்தும்.
துற்று (Thutru): உண்ணுதல், அனுபவித்தல் என்ற பொருளில் வரும் சொல். வயிறு புடைக்க உண்பதைக் குறிக்க இது பயன்பட்டிருக்கலாம்.
பதம் (Padham): சரியாக, சரியான பக்குவத்தில் வெந்த சோற்றைக் குறிக்கும் சொல் இது. ‘பதம் பார்த்து இறக்கு’ என்று தாய்மார்கள் சொல்வதில் உள்ள நுட்பம் இதுதான்.
பாத்து (Paathu): பகுத்து உண்ணுதல் என்ற பொருளில் இருந்து வந்திருக்கலாம். பகிர்ந்து அளிக்கப்படும் உணவைக் குறிக்கும் சொல்லாக இது இருந்திருக்கலாம்.
பாளிதம் (Paalitham): பாலில் வேகவைக்கப்பட்ட சோறு அல்லது நெய் கலந்த சோற்றைக் குறிக்கும் சிறப்புப் பெயர் இது.
புகா (Pukaa): உணவைக் குறிக்கும் ஒரு பொதுவான சொல்.
புழுக்கல் (Puzhukkal): ‘புழுக்குதல்’ என்றால் அவித்தல் அல்லது வேகவைத்தல். நீரில் வேகவைக்கப்பட்ட அரிசி ‘புழுக்கல்’ எனப்பட்டது. புழுங்கல் அரிசிச் சோற்றை இது அழகாகக் குறிக்கிறது.
புன்கம் (Punkam): புன்செய்ப் பயிர்களான வரகு, தினை போன்றவற்றில் செய்யப்படும் சோற்றைக் குறித்திருக்கலாம் எனக் கருதப்படுகிறது.
பொம்மல் (Bommal): பொங்கி வரும் சோறு அல்லது திருவிழாக் காலங்களில் செய்யப்படும் சிறப்புச் சோற்றைக் குறிக்கும் சொல். ‘பொங்கல்’ என்ற சொல்லோடு இதற்குத் தொடர்பு இருக்கலாம்.
போனகம் (Ponagam): இதுவும் விருந்துணவு, சிறப்பு உணவு ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் ஒரு அழகான சொல்.
மடை (Madai): கடவுளுக்குப் படைக்கப்படும் உணவு, நைவேத்தியம் ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் சொல் இது. ‘மடைப்பள்ளி’ என்பது கோயில்களில் உணவு தயாரிக்கப்படும் இடத்தைக் குறிக்கும்.
மிசை (Misai): உண்ணுதல், மேலானது என்ற பொருளில் வரும் சொல். மேன்மையான உணவைக் குறிக்கப் பயன்பட்டிருக்கலாம்.
மிதவை (Mithavai): கஞ்சியைக் குறிக்கும் சொல். சோற்றுடன் நீர் மிதப்பதால் இந்தப் பெயர் வந்திருக்கலாம்.
மூரல் (Mooral): முறுவலிக்க வைக்கும் உணவு. அதாவது, கண்டவுடன் மகிழ்ச்சி தரும் உணவு அல்லது பல் தெரியச் சிரித்து உண்ணும் உணவு என்று இதற்குப் பொருள் கொள்ளலாம்.
வல்சி (Valsi): வலிமையைத் தரும் உணவு. பறவைகளுக்கும், விலங்குகளுக்கும் வழங்கப்படும் இரையையும் இந்தச் சொல் குறிக்கும். இது உணவின் அடிப்படை நோக்கமான ‘சக்தி தருதல்’ என்பதை உணர்த்துகிறது.

சோறு கண்ட இடம் சொர்க்கம்: உணவும் தமிழர் பண்பாடும்!

“சோறு” என்பது தமிழர்களுக்கு வெறும் உணவு மட்டுமல்ல, அது ஒரு கலாச்சார அடையாளம். ஈசனுக்கு நடைபெறும் “ஐப்பசி அன்னாபிஷேகம்” இதற்குச் சிறந்த சாட்சி. இறைவனையே சோற்றால் அலங்கரித்துப் பார்க்கும் ஒரே சமூகம் நம்முடையது. இது, உணவை நாம் எந்த அளவுக்குப் புனிதமாகப் பார்க்கிறோம் என்பதைக் காட்டுகிறது.

“யாதும் ஊரே யாவரும் கேளீர்” என்று உலகை உறவாகப் பார்த்த நம் முன்னோர்கள், “உண்டி கொடுத்தோர் உயிர் கொடுத்தோரே” என்று உணவளித்தலை உயிர்காத்தலுக்குச் சமமாகப் போற்றினார்கள். “திரைகடலோடியும் திரவியம் தேடு” என்று வணிகத்தில் சிறந்து விளங்கியது, எப்போதும் அவர்கள் தங்கள் உணவையும் மொழியையும் மறக்கவில்லை.

“உணவே மருந்து” என வாழ்ந்த சமூகம் நம்முடையது. மாப்பிள்ளை சம்பா, கருப்புக் கவுனி, பூங்கார் என நூற்றுக்கணக்கான பாரம்பரிய நெல் வகைகளை விளைவித்து, அந்தந்தப் பருவநிலைக்கும், உடல்நிலைக்கும் ஏற்ப உண்டவர்கள் நம் மூதாதையர். ஆனால் இன்றோ, “மருந்தே உணவாக” வாழும் நிலைக்கு நாம் தள்ளப்பட்டிருக்கிறோம். காரணம், நாம் நம் பழமையை மறந்ததுதான்.

பழமையில் புதுமை காண்போம்!

ஆங்கிலம் கற்பது தவறல்ல; அது இன்றைய உலகின் தேவை. ஆனால், அதற்காக நம் தாய்மொழியின் செழுமையையும், வேர்களின் ஆழத்தையும் மறந்துவிடுவது சரியல்ல. அடுத்த முறை உங்கள் நண்பருடன் உணவகத்திற்குச் செல்லும்போது, “என்ன மச்சி, அடிசில் ஏதும் உண்டா?” என்று கேட்டுப் பாருங்கள். முதலில் புரியாமல் விழித்தாலும், அதன் அர்த்தத்தைக் கூறும்போது ஒரு புதிய உரையாடல் தொடங்கும்.

நம் மொழியின் இந்த அழகிய சொற்களைப் புழக்கத்திற்குக் கொண்டு வருவது, நம் அடுத்த தலைமுறைக்கு நாம் செய்யும் பெரும் சேவையாகும். நம் முன்னோர்கள் நமக்கு விட்டுச் சென்ற இந்த மொழிச் செல்வத்தை அறிந்துகொள்வதும், அதைப் போற்றிக் காப்பதும் நம் ஒவ்வொருவரின் கடமையாகும்.

பழமையை மறந்ததால் நாம் பலவற்றைப் பறிகொடுத்துவிட்டோம். இனியேனும் விழித்துக்கொள்வோம். நம் மொழியின், நம் பண்பாட்டின், நம் உணவின் பெருமையை உணர்ந்து, அதில் புதுமை படைத்து, உலகிற்கு மீண்டும் ஒருமுறை தமிழின் மேன்மையை உரக்கச் சொல்வோம்!